Pame Cinema -

Το να προσεγγίσεις ένα λογοτεχνικό έργο σαν την Άννα Καρένινα με οποιοδήποτε μέσο, δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Η πολυπλοκότητα της κεντρικής ηρωίδας, αλλά και των υπόλοιπων χαρακτήρων, η διεισδυτική και επικριτική ματιά που ασκεί ο συγγραφέας στην Τσαρική κοινωνία και η παράλληλη ιστορία του Λέβιν, του alter ego του ίδιου του Τολστόι που φέρνει σε σύγκριση δύο διαφορετικές οπτικές του κόσμου, καθιστούν πολύ δύσκολο το εγχείρημα της μεταφοράς του έργου, κυρίως σε μια κινηματογραφική ταινία που περιορίζεται σε δύο ώρες.

Το έργο έχει γυριστεί στον κινηματογράφο αρκετές φορές με μεγάλες κυρίες στον ομώνυμο ρόλο. Η Greta Garbo, που θεωρείται η ιδανική ερμηνεύτρια της ηρωίδας, έχει ντυθεί Καρένινα δύο φορές, την πρώτη το 1927 σε μια ελεύθερη μεταφορά, όπου η ταινία είχε δύο διαφορετικά φινάλε, ένα κανονικό και ένα με happy end για το Αμερικανικό κοινό και άλλη μια το 1935 που θεωρείται και η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά, ενώ το 1948 Άννα Καρένινα είχε γίνει και η Vivien Leigh.

Ο Joe Wright επέλεξε για την δική του εκδοχή της Καρένινα μια θεατρική, σχεδόν οπερατική προσέγγιση, όπου κύριος στόχος είναι ο εντυπωσιασμός παρά η πιστή απόδοση του πνεύματος του έργου. Θυμίζει σε ύφος το Moulin Rouge του Baz Luhrmann, τόσο που ορισμένες φορές περιμένει κανείς να ακούσει τραγούδια.

Τα περισσότερα εσωτερικά γυρίσματα είναι σε ύφος θεατρικής παράστασης, όπου υπάρχουν σκηνικά τα οποία πολλές φορές παρακολουθούμε να αλλάζουν, ενώ τα εξωτερικά πλάνα είναι κινηματογραφικά.

Τα κοστούμια είναι πολυτελέστατα και μεγαλειώδη και η συνολική οπτική της ταινίας καθηλωτική.

Όταν όμως ερχόμαστε στην ανάπτυξη των χαρακτήρων το αποτέλεσμα αρχίζει και χωλαίνει.

Η Keira Knightley, μούσα του σκηνοθέτη, είναι οπωσδήποτε μια εντυπωσιακή Άννα Καρένινα, ντυμένη με υπέροχα κοστούμια, αλλά ενώ ο έρωτάς της για τον Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) είναι εμφανής, απουσιάζει η εσωτερικότητα του χαρακτήρα.

Η Καρένινα του Τολστόι είναι μια τραγική ηρωίδα, μια γυναίκα με πάθη, που σπαράζει ανάμεσα στον έρωτα και το καθήκον για να παραδοθεί στον πρώτο, αψηφώντας τους κανόνες της κοινωνίας με καταστροφικά αποτελέσματα.

Η Καρένινα του Wright φαίνεται περισσότερο σαν μια κακομαθημένη αριστοκράτισσα. Ο Τολστόι αντιμετωπίζει την Καρένινα με αγάπη και μας κάνει να την συμπονούμε παρά την επιπολαιότητα των ενεργειών της.

Ο Wright αντιμετωπίζει την Καρένινα επιδερμικά, τονίζοντας περισσότερο την εγωιστική πλευρά του χαρακτήρα της, ώστε δύσκολα την κατανοούμε και ακόμα πιο δύσκολα την συγχωρούμε.

Έτσι και η Kinghtly ερμηνεύει τον ρόλο ικανοποιητικά ως προς το ένα σκέλος, αλλά μονοδιάστατα, μη δίνοντας την απαιτούμενη βαρύτητα στη συναισθηματική μάχη της ηρωίδας.

Στον αντίποδα, θαυμάσιος είναι ο Jude Law στον ρόλο του Καρένιν, που μας προσφέρει μια υποδειγματικά λιτή, αλλά άκρως συναισθηματική και με εσωτερικότητα ερμηνεία.

Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει ο Matthew Macfadyen στο ρόλο του Stiva Oblonsky, του αδελφού της Καρένινα, η πάντα καλή Olivia Williams ως Κόμισα Vronskaya, μητέρα του κόμη Vrosnky και η Kelly Macdonald ως Dolly, η απατημένη σύζυγος του Stiva.

Αν θέλετε μια διαφορετική Καρένινα, όπου η εικόνα υπερέχει, τα σκηνικά και τα κοστούμια κερδίζουν τις εντυπώσεις και η εικαστική πανδαισία κυριαρχεί, η Anna Karenina του Joe Wright θα σας συναρπάσει και θα σας μαγέψει.

Αν ωστόσο ανήκετε σε αυτούς, που θεωρούν πως οι αρετές και ο πλούτος του κειμένου ενός από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι σημαντικότερα από την σαγήνη του στυλιστικού υπερθεάματος, ίσως να απογοητευτείτε.

Βαθμολογία: 6 στα 10

Άννα Καρένινα (Anna Karenina) – Κριτική