Pame Cinema -

Θα μπορούσε να ειπωθεί πως η διαδικασία παραγωγής του The Hobbit ήταν ελαφρώς προβληματική. Το βιβλίο του J.R.R. Tolkien πέρασε από σαράντα κύματα τα οποία περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, πολυετείς μάχες μεταξύ εταιριών για τα δικαιώματα της ταινίας (Newline κλπ.) που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις μάχες τις οποίες εξιστορεί ο ίδιος ο Tolkien, αλλαγές σκηνοθετών (από τον Guillermo Del Toro στον Peter Jackson), αλλαγές σεναριογράφων (πάλι από τον Guillermo Del Toro στον Peter Jackson), αλλαγές στο σενάριο, αλλαγές την τελευταία στιγμή στον αριθμό ταινιών (από 2 ταινίες σε 3 μισό χρόνο πριν την πρεμιέρα της ταινίας στις αίθουσες), χρήση αμφιλεγόμενων τεχνολογιών (γύρισμα και προβολή της ταινίας σε 48 frames per second έναντι του καθιερωμένου στα 24 fps) και άλλα πολλά.

Δεδομένων όλων αυτών των δυσκολιών, είναι θαύμα ότι το τελικό προϊόν, γιατί περί προϊόντος πρόκειται, βγήκε τόσο καλό. Ή μάλλον όχι καλό. Αξιοπρεπές. Αρκετά αξιοπρεπές. Ίσως αρκετά αξιοπρεπές για να σε κάνει να ξεχάσεις προσωρινά, για 170 λεπτά για την ακρίβεια, ότι η νέα αυτή τριλογία του Peter Jackson, βασισμένη στο πολυαγαπημένο βιβλίο του JRR Tolkien, είναι απλά μια απόπειρα να βγάλουν κάποιοι μερικά (δις)εκατομμύρια ακόμα.

Πρακτικά η κριτική της ταινίας θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:
Αν έχετε δει το Lord of the Ringsκαι σας άρεσε, θα σας αρέσει και το The Hobbit: An Unexpected Journey. Αν έχετε δει το Lord of the Rings και ΔΕΝ σας άρεσε, ΔΕΝ θα σας αρέσει και το The Hobbit: An Unexpected Journey. Αν πάλι δεν έχετε δει το Lord of the Rings υποθέτω ότι ζούσατε κάτω από ένα βράχο την προηγούμενη δεκαετία και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πολυκαταλάβω τί κάνετε εδώ, αλλά παρόλα αυτά συνεχίστε την ανάγνωση γιατί ακολουθεί μια πιο αναλυτική κριτική.

Η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται 60 χρόνια πριν από τον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού, δηλαδή της υπόθεσης του Lord of the Rings. Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Hobbit επηρεάζουν άμεσα την ιστορία του Lord of the Rings καθιστώντας το prequel. Η ιστορία ξεκινάει με τον ηλικιωμένο Μπίλμπο Μπάγκινς (Ian Holm), το επώνυμο Hobbit, όπως τον θυμόμαστε στο LoTR, την ημέρα των 111ων γενεθλίων του να γράφει ένα βιβλίο για να αφήσει στον ανιψιό του Φρόντο (Elijah Wood σε cameo εμφάνιση), στο οποίο εξιστορεί τα γεγονότα του ‘The Hobbit’. Αυτό είναι και το πλαίσιο στο οποίο πλέον ξεκινάει η υπόθεση της νέας τριλογίας.

Η ιστορία του The Hobbit περιστρέφεται γύρω από μια συντροφιά 13 Νάνων με ηγέτη της τον Θόριν τον Δρύασπη (Richard Armitage), νόμιμο διάδοχο του θρόνου του βασιλιά των Νάνων, οι οποίοι έχουν σαν αποστολή τους να επανακτήσουν το χαμένο τους βασίλειο του Έρεμπορ, με τον αμύθητο πλούτο του από τον Δράκο Νοσφιστή (φωνή Benedict Cumberbatch). Οι Νάνοι κατόπιν συμβουλής του Μάγου Γκάνταλφ του Γκρίζου (ο Ian McKellen επιστρέφει) που αποτελεί μέρος της ομάδας τους, παίρνουν μαζί τους και ένα νεαρό Χόμπιτ, τον Μπίλμπο Μπάγκινς (Martin Freeman), ο οποίος ενώ αρχικά είναι απρόθυμος να αφήσει την ησυχία και θαλπωρή του σπιτιού του στο Σάιρ αποφασίζει να ακολουθήσει τους Νάνους στη περιπέτειά τους. Στο ταξίδι τους θα συναντήσουν Ξωτικά, Όρκ, Τελόνια, Τρόλ, Γουόργκ, Γίγαντες και άλλα διάφορα πλάσματα καθώς και ένα “πολύτιμο” για τον κάτοχό του Δαχτυλίδι. Αυτό αποτελεί και τον βασικό κορμό της τριλογίας αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα μέρος της πλήρους εικόνας.

Η υπόθεση της τριλογίας του The Hobbit είναι παρμένη όχι μόνο από το ομώνυμο βιβλίο, αλλά περιέχει και πολλά από τα γεγονότα τα οποία αναφέρονταν επιγραμματικά ή καθόλου στο ομώνυμο βιβλίο αλλά θεωρούνται μέρος της όλης ιστορίας της Μέσης Γης καθώς ο Tolkien τα είχε συμπεριλάβει στα παραρτήματα του LordoftheRings. Επειδή η αφήγηση στο βιβλίο γίνεται από τον Μπίλμπο, η ιστορία αναφέρει μόνο τα γεγονότα που ο ίδιος ο χαρακτήρας γνωρίζει. Έτσι πολλά σημαντικά γεγονότα για την μετέπειτα ιστορία της Μέσης Γης δεν αναφέρονται άμεσα στο βιβλίο. Εν αντιθέσει, στην ταινία όλα αυτά τα γεγονότα, όπως η ανακάλυψη του Νεκρομάντη και το Λευκό Συμβούλιο (το συμβούλιο μεταξύ των ισχυρότερων δυνάμεων του Καλού στη Μέση Γη – Γκάνταλφ, Γκαλάντριελ, Έλροντ και Σάρουμαν), στα οποία ο Μπίλμπο δεν έχει κάποια άμεση ανάμιξη, συμβαίνουν στην ταινία παρουσία του Μπίλπμο. Αυτά τα γεγονότα δίνουν περισσότερο βάρος και βάθος σε μία πλοκή που είναι στην βάση της αρκετά παιδική και βοηθούν στην ενίσχυση της συνοχής μεταξύ των δύο τριλογιών.

Δομικά το The Hobbit: An Unexpected Journey είναι πανομοιότυπο με το Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring. Η ιστορία θα ξεκινήσει από το Χόμπιτον όπου συγκροτείται η συντροφιά των 13 Νάνων, του Γκάνταλφ και του Μπίλμπο. Η συντροφιά (όχι του Δαχτυλιδιού αυτή τη φορά) θα διασχίσει το Σάιρ μπλέκοντας σε διάφορες μικροπεριπέτειες για να καταλήξει στα μισά της ταινίας στο Ρίβεντελ όπου συναντάει τους παλιούς γνώριμους Γκαλάντριελ, Έλροντ και Σάρουμαν – με τους Cate Blanchett, Hugo Weaving και Christopher Lee να επιστρέφουν στους παλιούς τους ρόλους. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να περάσουν πάνω από ένα ορεινό πέρασμα, οπού λόγω δυσκολιών θα βρεθούν στα έγκατά του (ναι, ακόμα μιλάμε για το AnUnexpectedJourney, όχι για το TheFellowshipoftheRing). Εκεί θα πολεμήσουν Goblins και Orc, σε μία σεκάνς που μοιάζει να συνδυάζει την αντίστοιχη της Μόρια από το TheFellowshipoftheRing με την εισαγωγική σεκάνς από το RaidersoftheLostArc και τη σεκάνς με τα βαγόνια από το IndianaJonesandtheTempleofDoom, χωρίς ωστόσο να έχει την δύναμη καμίας από τις προαναφερθείσες. Θα καταφέρουν να γλυτώσουν οριακά για να καταλήξουν σε μία τελευταία μάχη με μία ομάδα Orc της οποίας ο αρχηγός έχει προσωπική βεντέτα με τον Θόριν. Θα γλυτώσουν για άλλη μια φορά την τελευταία στιγμή, για να κλείσει η ταινία με την συντροφιά να ατενίζει από μακριά στον ορίζοντα τον στόχο της, το Μοναχικό Βουνό, το οποίο στεγάζει το βασίλειο του Έρεμπορ (με τον Νοσφιστή). Σας θυμίζει κάτι?

Η ταινία τεχνικά είναι άρτια. Όπως και στο LoTR η φωτογραφία, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένα και το τελικό αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό. Για άλλη μια φορά τα τοπία της Νέας Ζηλανδίας, όπου έγιναν τα γυρίσματα της τριλογίας, κλέβουν την παράσταση. Ενδιαφέρον είναι επίσης το πώς οι δύο τριλογίες έχουν μια κοινή αισθητική, γεγονός που αφήνει στον θεατή ένα αίσθημα ότι πραγματικά επισκέπτεται την Μέση Γη για δεύτερη φορά. Αυτό είναι βέβαια λογικό επακόλουθο του ότι οι βασικοί συντελεστές των δύο τριλογιών είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Ένα μειονέκτημα στον τεχνικό τομέα είναι η μουσική επένδυση του Howard Shore, ο οποίος εκτός από ένα νέο βασικό θέμα (δείτε στο τέλος το σχετικό trailer), αυτό της συντροφιάς των Νάνων, που έχει αντικαταστήσει το αντίστοιχο θέμα της συντροφιάς του Δαχτυλιδιού, δεν φαίνεται να έχει κάνει την υπέρβαση στο κομμάτι της σύνθεσης και βασίζεται ως επί το πλείστον σε μουσικά θέματα από την τριλογία του Άρχοντα. Βέβαια, όταν έχεις ένα τόσο πλούσιο και επιτυχημένο κατάλογο από μουσικά θέματα ίσως το να επανεφεύρεις τον τροχό δεν είναι απαραίτητο. Άλλωστε η χρήση της μουσικής αυτής βοηθάει επιπλέον στη σύνδεση των δύο τριλογιών και σε μουσικό επίπεδο.

Στα θετικά της ταινίας συμπεριλαμβάνονται και οι ερμηνείες των ηθοποιών και κυρίως των τριών βασικών χαρακτήρων – Μπίλμπο, Γκάνταλφ και Θόριν. Ο Martin Freeman ενσαρκώνει ιδανικά τον Μπίλμπο, προικίζοντάς τον με γνωρίσματα που τον κάνουν τον πιο ανθρώπινο χαρακτήρα από όλους, πιθανότατα και στις δύο τριλογίες. Ο Ian McKellen επαναλαμβάνει την ερμηνεία του FellowshipoftheRing ως Γκάνταλφ ο Γκρίζος, αν και εδώ φαίνεται ελαφρώς λιγότερο ενεργητικός από ότι εκεί. Ο Richard Armitage είναι εξαιρετικός ως Θόριν, ο ικανός, σοβαρός, αλλά περήφανος και αλαζόνας βασιλιάς των Νάνων, αποπνέοντας το απαραίτητο κύρος που αρμόζει στον τίτλο του. Οι υπόλοιποι 12 νάνοι συνήθως έχουν ένα κύριο γνώρισμα ο καθένας, οπτικό και σαν συμπεριφορά, που χρησιμοποιείται για τη μεταξύ τους διαφοροποίηση (ο γέρος, ο χοντρός, ο αστείος, ο σκληρός, κλπ). Οι χαρακτήρες που επιστρέφουν, Γκαλάντριελ, Έλροντ, Σάρουμαν, βρίσκονται στα επίπεδα της τριλογίας του Άρχοντα. Το Γκόλουμ παραμένει απολαυστικά σχιζοφρενές και η μικρή του εμφάνιση είναι αρκετά σημαντική για την σύνδεση μεταξύ των τριλογιών.

Τα προβλήματα με την ταινία εντοπίζονται κυρίως στα ίδια σημεία που εντοπίζονταν και στην τριλογία του LordoftheRings – απλά ενισχυμένα. Η πλοκή της ταινίας σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη διάρκειά της (170 λεπτά). Ο Jackson φαίνεται να έχει δυσκολία να πάρει την απόφαση ότι κάποιες σκηνές του βιβλίου θα πρέπει να κοπούν από την ταινία για λόγους βελτίωσης του ρυθμού της. Κάποιες σκηνές, όπως για παράδειγμα τα τραγούδια των Νάνων, μπορεί να παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τους οπαδούς του Tolkien, στην πραγματικότητα όμως, μετά την πρώτη ή δεύτερη προβολή το μόνο που κατορθώνουν είναι να κουράζουν το θεατή και να μειώνουν την ικανότητα της ταινίας να αντέξει σε επαναλαμβανόμενες προβολές. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σκηνών ή σεκάνς που θα μπορούσαν να λείπουν και η ταινία θα ήταν πολύ πιο άμεση και λιγότερο πλαδαρή. Το να συμπεριλαμβάνεται κάθε επουσιώδες περιστατικό και λεπτομέρεια από το βιβλίο (όπως η αναφορά ονομάτων περιοχών οι οποίες ποτέ δεν εμφανίζονται στην ταινία), μπορεί να ικανοποιεί ένα μέρος του κοινού της ταινίας, αυτούς που είναι απλοί οπαδοί του βιβλίου, αλλά στους περισσότερους θεατές θα προξενήσει μάλλον ερωτηματικά ως προς τον λόγο αναφοράς τους.

Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Jackson δεν έχει κανένα ίχνος λεπτότητας ως σκηνοθέτης. Όταν μια σκηνή είναι δραματική θα παρουσιαστεί σε αργή κίνηση, εστιάζοντας στα πρόσωπα των σχετικών χαρακτήρων, μουντένοντας τον ήχο, με την απαραίτητη δραματική μουσική υπόκρουση, δρώντας ως ένα οπτικοακουστικό θαυμαστικό για το θεατή, μια φωτεινή επιγραφή που μοιάζει να λέει «Τώρα πρέπει να τρομάξεις!», «Τώρα πρέπει να κλάψεις!», «Τώρα πρέπει να γελάσεις!». Οι σκηνές σε αργή κίνηση, πέρα από το γεγονός ότι είναι πλέον λίγο κλισέ, έχουν σαν παρενέργεια να επεκτείνουν περαιτέρω τον χρόνο της ταινίας και την εξέλιξη της πλοκής, το οποίο σε μία ταινία σαν το Hobbit, που είναι ούτως ή άλλως βαριά σε λεπτά και αδύνατη σε πλοκή, είναι αρκετά κουραστικό.

Συνοψίζοντας, η ταινία βαδίζει στα ίδια βήματα με το TheFellowshipoftheRing παρουσιάζοντας τα ίδια θετικά και αρνητικά στοιχεία με τον πρόγονό της. Άρτια τεχνικά, αλλά αρκετά κενή από ουσία, θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της κινηματογραφικής μεταφοράς του LordoftheRings, αλλά θα κουράσει πιθανότατα όλους τους υπόλοιπους. Σε τελικό βαθμό ποιός ο λόγος να ξαναδείς το FellowshipofTheRing με Νάνους αντί για Χόμπιτ, λιγότερο ενδιαφέρουσα πλοκή και πιο πολλά CGI? Ίσως μόνο η νοσταλγία για μια ακόμα επίσκεψη στη Νέα Ζηλανδία… εεεε … Μέση Γη?

Βαθμολογία: 7 στα 10

Σημείωση: Είδαμε την ταινία σε 3D και στα 24 καρέ (fps), έτσι δυστυχώς δεν έχουμε άποψη για τα 48. Η εικόνα πάντως ήταν εξαιρετική και το 3D από τις ελάχιστες φορές που θα δικαιολογούσε το ακριβό του εισιτήριο.

To μουσικό θέμα Misty Mountains Cold

The Hobbit: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι (The Hobbit: An Unexpected Journey) – Κριτική