«Έσκαψα το λάκκο με τα χέρια μου. Την βρήκα σε μία κλινική στην Κυψέλη να αργοπεθαίνει. Σκιά του εαυτού της. Δάκρυσε μόλις με είδε, προσπάθησε να μου χαμογελάσει. Έπεσα πάνω της κι ήθελα να χωθώ. Ένιωθα και πάλι τίποτα γιατί δεν μπορούσα να τη βοηθήσω. "Πάρε με παίδί μου από εδώ". Μόνο αυτό μου είπε και συνέχισε να με κοιτά μες τα μάτια, λες να με γνωρίσει, λες να με χορτάσει. Έκλαψα πάνω της κι έπειτα μάζεψα τα κόκκαλά της, την πήρα στα χέρια μου, την κράτησα μη και μου σπάσει, μη και την πονέσω. Την πήγα στο σπίτι που θεωρούσε σπίτι της, στην αδελφή μου, τη Ρόζα, στην Κηφισιά. Παρέμεινα δίπλα της να της κρατώ το χέρι, να την κοιτώ να κοιμάται. Ελάχιστες οι ώρες μας και σιωπηλές. Ο θάνατος δεν έχει λόγια.

Δεκαπενταύγουστος, 1995, στις 11 το βράδυ, έσβησε στην αγκαλιά μου. Άνοιξε τα μάτια της με κοίταξε και είπε: "Ποιος θα το πίστευε; Ο Ερρίκος" κι έπειτα μου χαμογέλασε, έγειρε το κεφάλι της στο στήθος μου κι έφυγε ήρεμη. Ποτέ δεν ξέχασα το χαμόγελό της εκείνο. Ποτέ δεν ξέχασα το βλέμμα της εκείνο. Ποτέ δεν ξέχασα τα τελευταία της λόγια. "Ποιος θα το πίστευε; Ο Ερρίκος". Πόσες ερμηνείες έχω δώσει από ποτέ» γράφει στο βιβλίο του το γνωστό μοντέλο και παρουσιαστής.