Παρακολουθούμε τη ζωή τριών νέων και καταγράφεται το πως διαταράσσουν την “κοινωνική ανακωχή”, όταν οι προσδοκίες τους διαψεύδονται από το πολλαπλών μορφών “κατεστημένο”, είτε αυτό λέγεται δημόσια τάξη, είτε επικοινωνία ή απλά mainstream.

Ο Νίκος Περάκης συναντάει τους 3 νεαρούς καλλιτέχνες που πρωταγωνιστούν στην τελευταία του ταινία, ένα ψευδοκιμαντέρ (pseudocumentary), σχεδόν τυχαία…

Μόνο ο ένας είναι ηθοποιός, ο Αντρέας Κωνσταντίνου - παλιός μας γνώριμος από την προηγούμενη ταινία του, “ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ” - τελειόφοιτος πια της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Περάκης τον ξαναβρίσκει στις πρόβες των πτυχιακών εξετάσεων με τους συμφοιτητές του και τον θεατρικό του δάσκαλο και σκηνοθέτη, Δημήτρη Λιγνάδη.

H Ιλια Πατάπη – νεαρή τραγουδίστρια που παλεύει για μια θέση στην αθηναϊκή μουσική σκηνή με το γκρουπάκι της, Stiletto Scag, ενώ φλερτάρει και με την δισκογραφία. Ο Περάκης την πρωτοβλέπει σ΄ένα soundcheck στο Γκάζι.  Τον γνωστό street artist, Αλέξανδρο Βασμουλάκη -“τοιχογράφο” κατά τον ίδιο – συναντά πάνω σε μια σκαλωσιά να ολοκληρώνει ένα έργο σε μια εξαώροφη μεσοτοιχία, στον σταθμό της πυροσβεστικής του Ψυρρή.

Μέσα σε τρία 24ωρα, η κάμερα παρακολουθεί τη ζωή αυτών των τριών νέων και καταγράφει το πως διαταράσσουν την “κοινωνική ανακωχή”, όταν οι προσδοκίες τους διαψεύδονται από το πολλαπλών μορφών “κατεστημένο”, είτε αυτό λέγεται δημόσια τάξη, είτε επικοινωνία ή απλά mainstream.

Ο Νίκος Περάκης περιγράφει τις συναντήσεις αυτές

“Η ιστορία αρχίζει την Πέμπτη που ο Αλέξανδρος προσπαθεί να τελειώσει το έργο του “Πυρωμαίος και Πυρουλιέτα” στη μεγάλη μεσοτοιχία δίπλα στην Πυροσβεστική του Ψυρρή.

Η Ίλια κάνει soundcheck με τους Stiletto Scag στο Γκάζι κι ο Ανδρέας, που παίζει drums στο συγκρότημα, τρέχει στις πρόβες του Λιγνάδη στο Σύγχρονο Θέατρο.
Ούτε τους Stiletto Scag ήξερα, αφού έψαχνα μια άγνωστη τραγουδίστρια κι ένα άγνωστο γκρουπάκι.

Tην Ίλια την είδα στο ΜΑD σ΄ενα αφιέρωμα του Urban Heroes, τους Stiletto τους βρήκα και τους άκουσα στο YouTube και το MySpace. Όταν έψαξα την Ίλια την βρήκα στο Λονδίνο, όπου είχε αρχίσει να τρέχει στις auditions σαν solo artist.

Τον Αλέξανδρο τον πρωτοσυνάντησα στα εγκαίνια της έκθεσής του στην Αντωνοπούλου, στην γειτονιά μου, στου Ψυρρή. Πρόλαβα και του πήρα μια “συνέντευξη” πριν φύγει για το Βερολίνο, που πήγαινε για να δουλέψει. Τις ιστορίες του και τις τραγελαφικές περιπέτειές του με την αστυνομία, μου τις εξομολογήθηκε στο Skype που μιλούσαμε με τις ώρες...

Την ίδια εποχή στην Αθήνα - που με ενδιάφερε να καταγράψω - συνέβαιναν συγχρόνως το “Synch Festival”, το “48 Hour Film Project ”, το Remap ΚΜ2, η Biennale, το Φεστιβάλ Αθηνών, το Fringe Festival, κάτι ξεχνάω... Στο ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, που έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος του Θεού, συμβαίνουν πράγματα και θάματα, στα οποία πρωταγωνιστούν νέοι άνθρωποι που εργάζονται και αγωνιούν για την τέχνη.”

Τα πρόσωπα της ταινίας είναι πραγματικά, όπως και οι περισσότερες σκηνές που διαδραματίζονται στον χώρο και χρόνο των πραγματικών γεγονότων.