Καλοκαίρι του 1987. Έξι φίλοι από τη Σαλαμίνα συναντιούνται σε μια καφετέρια του νησιού. Στη συνέχεια, σταδιακά μέσα σε μια επταετία, βιώνουν την ωρίμανσή τους ως απομάκρυνση απ’ τον παράδεισο της εφηβικής ανεμελιάς, καθώς και η μεταξύ τους συναισθηματική επαφή αρχίζει σιγά-σιγά να φθίνει. Αντιλαμβάνονται πως δεν είναι πια το επίκεντρο του κόσμου και ότι έχουν απορροφηθεί από το κοινωνικό σύστημα που δεν αστειεύεται. Χρόνο με το χρόνο, οι συναντήσεις τους γίνονται όλο και πιο αραιές, και κάθε φορά η επιστροφή τους στο νησί κουβαλά τα ίχνη των διαφορετικών πλέον προσωπικών τους εμπειριών που όλο και περισσότερο φέρουν τα σημάδια της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Βιώνουν αυτή την αλλαγή ως είδος φθοράς και διαφθοράς. Συνάμα, η αυτονόητη φιλία τους ξεθωριάζει αναπόφευκτα. Στο τέλος γίνονται σχεδόν ξένοι μεταξύ τους. Ένα μέλος της παρέας, μην αντέχοντας την όλη κατάσταση, θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία.