Η ξεκαρδιστική αλλά και βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση ενός αγοριού, η μητέρα του οποίου αποφάσισε να τον μεγαλώσει ως κορίτσι.

Η μεγάλη αποκάλυψη του περσινού φεστιβάλ Καννών (κατάφερε από την πρώτη στιγμή να κλέψει τις εντυπώσεις στη Γαλλία, σημειώνοντας ρεκόρ εισιτηρίων και αλλεπάλληλα χαμόγελα στους θεατές) αφηγείται την ξεκαρδιστική αλλά και βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση ενός αγοριού, η μητέρα του οποίου αποφάσισε να τον μεγαλώσει ως κορίτσι. Διασκευάζοντας το θεατρικό one man show του ιδίου του Γκιγιόμ Γκαγιέν, που είχε ανέβει στη Γαλλία, με τεράστια επιτυχία το 2008, ο σπουδαίος Γάλλος «πολυοργανίστας» παραδίδει μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής.
Διακωμωδώντας τις πιο τραγελαφικές εμπειρίες ενός αγοριού που παρά την επεισοδιακή ανατροφή του, ως γκέι, αποφασίζει μεγαλώνοντας να αγκαλιάσει τον εσωτερικό του στρέιτ εαυτό, ο Γκιγιόμ Γκαγιέν, με το απαράμιλλο θεατρικό του στιλ και μπόλικο χιούμορ, γράφει, σκηνοθετεί και ενσαρκώνει τους ρόλους κλειδιά μιας ταινίας που καταφέρνει να ξεπεράσει ηθικές και κοινωνικές αγκυλώσεις αιώνων. Η πρωτοποριακή, αυτή, προσέγγιση ενός οικογενειακού ταμπού με διαχρονική ισχύ αποτελεί μια αναπάντεχη κινηματογραφική έκπληξη που καταφέρνει να προκαλέσει νευρικό, ανεπιτήδευτο, γέλιο, μέσα από τις πιο άβολες δραματικές καταστάσεις.
«Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη μητέρα μου είναι όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Μας φώναζε μαζί με τους δύο αδερφούς μου να φάμε λέγοντάς μας: “Τα αγόρια και ο Γκιγιόμ στο τραπέζι!” και την τελευταία φορά που της μίλησα στο τηλέφωνο, μου έκλεισε το τηλέφωνο λέγοντας μου: “Σε φιλώ αγαπημένη μου”. Αλλά ας πούμε ότι ανάμεσα από αυτές τις δύο προτάσεις υπάρχουν ορισμένες παρανοήσεις.»
«Το Εγώ, ο Εαυτός μου και η Μαμά μεταφέρθηκε σε ταινία αφού πρώτα παρουσιάστηκε στο θέατρο. Ήθελα να κάνω μια κωμική και παράλληλα συναισθηματική ταινία. Σχεδιασμένο στα μέτρα μου και γύρω από το «ταξίδι» μου στην αστική τάξη, με έναν τρόπο παιχνιδιάρικο, ευαίσθητο και κομψό.»
«Στο σινεμά πρέπει να δηλώνεις ένα φύλο και αυτό να ακολουθείς. Η ταινία αυτή πραγματεύεται ακριβώς αυτό, τα φύλα και κατά βάθος το δικό μου φύλο, για το οποίο όλος ο κόσμος προβληματίστηκε, κι εγώ πρώτος από όλους. Η συγκεκριμένη ταινία περιστρέφεται γύρω από την ισότητα των φύλων. Αυτή η ταινία δεν λέει την όποια αλήθεια αλλά τη δική μου αλήθεια. Είναι η υποκειμενική ιστορία ενός ηθοποιού που αναζητά τα συναισθήματα που σμίλεψαν τον χαρακτήρα και καθόρισαν την εξέλιξή του. Εδώ μιλάμε μόνο για την ειλικρίνεια των ηθοποιών, ακόμα και την πιο λανθασμένη. Η ταινία θα μπορούσε να είναι τραγωδία αλλά ευτυχώς, χάρη στο παιχνιδιάρικο ύφος της, έγινε αστεία, έστω και λίγο σουρεαλιστική. Έχει μία δόση σουρεαλισμού που με μεταφέρει από τη μία ηλικία στην άλλη και από το ένα φύλο στο άλλο με μία μόνο επιτακτική ανάγκη: να φτάσω μέχρι το τέλος. Η ταινία είναι μία αληθινή έκφραση αγάπης προς τις γυναίκες, και κυρίως προς τη μητέρα μου.»
Το κωμικό στοιχείο της ταινίας στηρίζεται στην έκπληξη του ήρωα. Στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο Γκιγιόμ και στον τρόπο που αντιδρά, συνήθως, μαζί με τα αστεία, χωρίς να αντιλαμβάνεται τα λάθη του. Έχοντας την εμμονή ότι είναι κορίτσι και μετά ομοφυλόφιλος, για να «ανταποκριθεί» σε αυτό που περιμένουν από αυτόν, ο πρωταγωνιστής εμπλέκεται σε καταστάσεις λεπτές αλλά πολύ διασκεδαστικές. Εξερευνά έτσι το παράδοξο της ενεργής αφήγησης, τη διαδρομή ενός άνδρα παθητικού που τον έχουν κατηγοριοποιήσει μόνο γι’ αυτό το λόγο. Η ταινία αναδεικνύει τα δυνατά σημεία και το παραλήρημα της αναζήτησης της ταυτότητας του Γκιγιόμ. Στο χιουμοριστικό κρεσέντο προστίθεται και η πολύ απόκρυφη διάσταση της ιδιαίτερης σχέσης που ενώνει τον Γκιγιόμ με τη μητέρα του.
«Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου, έλεγε: “Τα αγόρια και ο Γκιγιόμ.” Είναι αυτό το “και” που με έκανε να πιστεύω ότι για να παραμείνω ξεχωριστός στα μάτια της άστοργης αλλά κατά τα λοιπά απίθανης μητέρας, για να ξεχωρίσω από την ανώνυμη μάζα που αποτελούσαν τα αγόρια, έπρεπε οπωσδήποτε να μην είμαι ένας από αυτούς. Έκανα τα πάντα για να είμαι κορίτσι. Και τι καλύτερο μοντέλο μπορούσα να έχω από τη μητέρα μου; Άρχισα να την μιμούμαι, πήρα τη φωνή της, τις ίδιες χειρονομίες, τις ίδιες εκφράσεις. Δεν έγινα θηλυπρεπής, αλλά θηλυκός, έγινα η μητέρα μου κι όλοι οι θηλυκοί ρόλοι που με ελκύουν. Ήταν ο τρόπος που επέλεξα να την αγαπώ, να ξεχνιέμαι, να με παρασύρει η φαντασία… Αποδέχθηκα αυτό τον ρόλo, έγινα ένα με αυτόν, προσπαθώντας να εξερευνήσω όλες τις πτυχές μου. Μέχρι που κατάφερα να απαγκιστρωθώ τόσο, που κατάφερα να το αφηγηθώ, να το γυρίσω ταινία, να κινηματογραφήσω τις γυναίκες και να κάνω τον κόσμο να γελάει.»