Καθώς το ακαδημαϊκό εξάμηνο ξεκινά, η πιο σπουδαία, αποκλειστική φοιτητική λέσχη του πλανήτη χρειάζεται δυο ακόμη μέλη για να συμπληρώσει τον αριθμό που ορίζει το “καταστατικό” λειτουργίας της. Έτσι, ο Πρόεδρος Τζέιμς (Φρέντι Φοξ), προτρέπει τους συναδέλφους του να αναζητήσουν κάποιους κατάλληλους υποψήφιους προκειμένου να ολοκληρωθεί η πλήρης σύνθεση της περιβόητης “ομάδας”.
Την ίδια στιγμή, λίγα μέτρα μακριά, ο Μάιλς (Μαξ Άιρονς), νεόφερτος στην Οξφόρδη και έτοιμος να γνωρίσει τις αρετές της φοιτητικής ζωής, βρίσκεται μπλεγμένος στα δίχτυα της ακαταμάχητης γοητείας της Λόρεν (Χόλιντει Γκρέιντζερ), μιας ελκυστικής και πνευματώδους φοιτήτριας μεσοαστικής καταγωγής, ικανής να του ανοίξει τα μάτια και να του δείξει τη ζωή. Η Λόρεν όμως, σύντομα βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να ανταγωνιστεί τον Χιούγκο (Σαμ Ράιντ) για να κερδίσει την προσοχή του Μάιλς, καθώς ο Χιούγκο – μεγαλύτερος σε ηλικία φοιτητής και μέλος της περιβόητης Λέσχης – προσπαθεί να τον προσεγγίσει προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό της περιβόητης Λέσχης.
Ο Μάιλς δεν θ’ αργήσει να γοητευθεί από την προοπτική της ένταξής του σε μια κλειστή, τόσο υποσχόμενα εκπληκτική, ομάδα ανθρώπων, κι έτσι σύντομα θα πάρει την απόφαση να προχωρήσει στη διαδικασία μύησης. Η Λέσχη θα βρει το δέκατο και τελευταίο μέλος της στο πρόσωπο του Άλιστερ (Σαμ Κλάφλιν), ο οποίος επελέγη κυρίως βάσει του γεγονότος ότι είναι ο νεότερος αδελφός ενός πρώην ένδοξου μέλους.
Όταν τα μέλη της ιδιαίτερης λέσχης συγκεντρωθούν σε μια επαρχιακή παμπ για μια βραδιά που υπόσχεται άφθονο φαγητό, ατελείωτο αλκοόλ αλλά και - το κυριότερο απ’ όλα - την προοπτική μιας αχαλίνωτης ακολασίας, κανείς δε μπορεί να προβλέψει την πραγματικά απροσδόκητη εξέλιξή της βραδιάς. Ο Μάιλς και ο Άλιστερ θα κοντραριστούν σε μια προσπάθεια να κερδίσουν την εύνοια των υπολοίπων, και καθώς το ποτό ρέει και τα αίματα ανάβουν, το βράδυ δείχνει να καταλήγει σε ένα ανεξέλεγκτο, μεθυσμένο χάος. Μια φονική απερισκεψία θα βάψει τα χέρια τους με αίμα, στέλνοντας τους νεαρούς μας υπερόπτες - με την πλάτη στον τοίχο - προς τα γεγονότα της επόμενης μέρας. Μιας ημέρας που ίσως να μοιάζει περισσότερο με το εκτελεστικό τους απόσπασμα.
Μετά τα ανησυχητικά γεγονότα της ανεπανάληπτης βραδιάς, που όλοι μάλλον θα προτιμούσαν να μπορούν να διαγράψουν, τα αγόρια καλούνται να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους, αντιμετωπίζοντας τις επιπτώσεις της επιπόλαιης συμπεριφοράς τους. Με την απειλή της οριστικής τους αποβολής από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης να αιωρείται σαν αόρατη γκιλοτίνα πάνω από τα κεφάλια τους, τα μέλη της Λέσχης πρέπει να αποφασίσουν ποιος θα σηκώσει το βάρος της ευθύνης - μια απόφαση όχι και τόσο εύκολη όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Θέλουμε λεφτά, εξουσία, σεξ και βία…
Με αγάπη,
«Η Λέσχη της Κομψής Αλητείας»!

Πολλοί από τους ισχυρούς και σημαντικούς ανθρώπους του κόσμου ετούτου, υπήρξαν κάποτε φοιτητές σε ευαγή ακαδημαϊκά ιδρύματα. Φήμες λένε πως κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν, ενδεχομένως, σε σκοτεινές και μυστικές λέσχες εξουσίας. Πόσο βαθιά μπορεί να σκάψει κανείς σ’ αυτά τα φυτώρια ασυδοσίας και καταχρήσεων που, λέγεται ότι, προετοιμάζουν με τον πιο ακραίο τρόπο τους ηγέτες της επόμενης γενιάς;

Βασισμένο στην τεράστια θεατρική επιτυχία της Λόρα Ουέιντ, το ομώνυμο αγωνιώδες θρίλερ «The Riot Club» (Η Λέσχη της Κομψής Αλητείας) αφηγείται τα κατορθώματα και τα βρόμικα μυστικά μιας κλειστής λέσχης προπτυχιακών, πλούσιων και κακομαθημένων, νεαρών φοιτητών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι οποίοι άθελά τους έβαψαν τα χέρια τους με αίμα.


Ένας γοητευτικός κόσμος, μόνο για λίγους

«Οι μυστικές λέσχες της Οξφόρδης έχουν μια ικανότητα να μαγνητίζουν το ενδιαφέρον σου, αναγκάζοντάς σε να κρυφοκοιτάξεις πίσω από αυτά τα μυστηριώδη βιτρό παράθυρα και τα καμπαναριά για να ανακαλύψεις τα μυστικά τους. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους κάποιοι τόσο προνομιούχοι και τι κοινό μπορεί να έχουν με τις υπόλοιπες κλειστές λέσχες ανθρώπων», Λόνε Σέρφιγκ

Το “ταξίδι” προς ένα άγνωστο τόπο για τον οποίο κανείς ποτέ δεν συζητά, ήταν μια ελκυστική πρόταση για τους ηθοποιούς που θα έπρεπε να υποδυθούν τα μέλη της ιστορικής και φανταστικής «Λέσχης της Κομψής Αλητείας»:
Ο Μάθιου Μπίαρντ, ο κινηματογραφικός μας Γκάι, εξηγεί: «Νομίζω πως ξεκινά να είναι συναρπαστικό από την ιδέα της αποκλειστικότητας. Το κλειστό και το μυστικό αναπόφευκτα εξιτάρει, ειδικά αν δε μπορεί κανείς να προσεγγίσει και να μάθει τα μυστικά μιας ομάδας. Μιλάμε για μια ερμητικά κλειστή λέσχη! Και για να καταφέρει κανείς να βρει πρόσβαση σ’ αυτή θα πρέπει να μεταχειριστεί περίεργα μέσα. Νομίζω ότι συναρπάζει τους ανθρώπους η ιδέα, με τον ίδιο τρόπο που αντανακλά στη σκέψη τους και η ιδέα της μοναρχίας – αυτή η αντίληψη της γενεαλογικής συνέχειας και της ιστορικής μεταβίβασης αξιώματος από γενιά σε γενιά… »

«…Επίσης υπάρχει κι αυτή η σκέψη - ό,τι δηλαδή οι άνθρωποι που διατηρούν πολύ υψηλές και σημαντικές θέσεις στην πατρίδα μας μάλλον έχουν βιώσει αντίστοιχα μπλεξίματα, όπως αυτά που παρακολουθούμε στη συγκεκριμένη ταινία. Σκεφτόμαστε πως οι άνθρωποι που αποφασίζουν για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας, άλλοτε, ως τραγικοί νεαροί, έκαναν κάποιες ηλίθιες επιλογές στη ζωή τους! Αυτό αποκαλύπτει μια εντελώς αδύναμη και ευάλωτη εκδοχή τους που όπως και να το κάνουμε, είναι συναρπαστική.»

Ο Μπεν Σνέτσερ και ο Σαμ Ριντ, οι οποίοι υποδύονται τους Δημήτρη Μητρόπουλο και Χιούγκο αντίστοιχα, είναι οι μόνοι μη-Βρετανοί ηθοποιοί που συμμετέχουν στη λέσχη. Ο Σνέτσερ αναφέρει: «Παραδοσιακά αυτή η ιστορία με την καταγωγή και την εξέλιξη των λεσχών έχει μια ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο. Η Αριστοκρατία και η διαδοχή βασισμένη στη “γραμμή αίματος” δείχνουν να λειτουργούν ακόμη και σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και είναι κάτι το οποίο, φυσικά, δε μπορείς να ελέγξεις… “Είναι κάτι που έχει επιβάλει ο Θεός”!»

Ο Ριντ προσθέτει: «Η Αγγλία έχει μια μοναδική παράδοση στις κλειστές λέσχες και κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι τα γεγονότα που διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες, αναπόφευκτα συναρπάζουν. Είναι απολύτως κατανοητό, ότι όλοι μας θέλουμε να έχουμε πρόσβαση στην πληροφορία του σκανδάλου, όπως όλοι μας θέλουμε πάντα να γνωρίζουμε την αλήθεια. Το λυπηρό βέβαια είναι ότι όταν το βλέπεις να συμβαίνει – όπως στην περίπτωση των μελών στην ταινία – δεν θέλεις να είσαι στη θέση τους και όσον αφορά στην αποκλειστικότητα και τη συναρπαστική της εκδοχή, όταν το βαρέλι φτάσει στον πάτο, συνειδητοποιείς πόσο λάθος είναι φτιαγμένο όλο το οικοδόμημα, με αυτούς τους ανθρώπους που παρότι έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, εξακολουθούν και παραμένουν φοβερά προστατευμένοι».