Η Ηλέκτρα, 32 χρονών, ζει στην Αθήνα της κρίσης. Παράλληλα με τη ζωή στην πόλη που αλλάζει συνεχώς, η Ηλέκτρα βιώνει τη δική της προσωπική κρίση. Ερωτευμένη με έναν πολιτικό κρατούμενο, με σπουδές στο Λονδίνο που δεν έχουν αντίκρισμα, με γονείς από τη γενιά του Πολυτεχνείου που ακόμα περιμένουν να ενωθεί η αριστερά, η ταινία «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?» είναι μια προσωπική, υποκειμενική καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας με χιούμορ, θυμό, αγάπη και πολλές κουβέντες για φαγητό.

«Από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν για την Αθήνα τα τελευταία χρόνια: το εξαιρετικό νέο φιλμ της Κωνσταντίνας Βούλγαρη «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους» που είδα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», lifo
«Τούτη η ταινία της σε κερδίζει γιατί παρουσιάζει πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα που μιλάνε κανονικά, χωρίς στόμφο και πόζα», αγγελιοφόρος

Πέντε χρόνια μετά το ιδιαίτερο «Valse Sentimentale», η Κωνσταντίνα Βούλγαρη επανέρχεται με μία ακόμα προσωπική ταινία που αγγίζει με διεισδυτική ματιά μια σημερινή ιστορία.
Με επίκεντρο την Ηλέκτρα –εξαιρετική η Μαρία Γεωργιάδου στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο-, μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της, το «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?» (από το ομώνυμο κόμικ της Μαφάλντα) περιγράφει τη σημερινή πραγματικότητα με χιούμορ, προβληματισμό και τρυφερότητα.

Κι ενώ η παρουσία του αναρχικού χώρου, η αντικομφορμιστική στάση ζωής της ηρωίδας, η γειτονιά των Εξαρχείων με τις καταλήψεις και τα αυτοσχέδια πάρκα και μια παρέμβαση σε ραδιοφωνικό σταθμό θα μπορούσαν σε διαφορετική περίπτωση να είναι τα συστατικά μιας ταινίας επικαιρότητας, η Βούλγαρη καταθέτει πάνω από όλα μια ταινία χαρακτήρων με χαρισματική φυσικότητα.

Η Ηλέκτρα, αν και μοναχική, επιδιώκει την ουσιαστική επικοινωνία με τους γύρω της. Απογοητευμένη από την αντιφατική σχέση με τους γονείς (Δημήτρης Πιατάς, Θέμις Μπαζάκα) και κυρίως με την μητέρα της , απρόθυμη να υποκύψει στα κλισέ της καλής δουλειάς και του γάμου, ανήσυχη για την τύχη του φυλακισμένου συντρόφου της (Δημήτρης Ξανθόπουλος), η πρωταγωνίστρια βρίσκει καταφύγιο σε δύο ανορθόδοξες σχέσεις. Από τη μια συζητά ισότιμα με το οχτάχρονο αγόρι (Αλέξης Χαρίσης) που προσέχει, από την άλλη εξομολογείται τα όνειρα και τους φόβους τους σε έναν πενηνταπεντάχρονο γείτονα (Κώστας Γανωτής) με αφορμή τη βόλτα του σκύλου της.

Η Βούλγαρη μας ξεναγεί στις προσωπικές στιγμές της ηρωίδας με διακριτικότητα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, χωρίς επιτήδευση. Οι συναντήσεις της Ηλέκτρας με τον περίγυρό της είναι το όχημα για να μοιραστούμε την αγωνία, τους φόβους ,τις αντιφάσεις , αλλά και την αντίδρασή της σε μια κοινωνία που βιώνει βαθιά κρίση και δείχνει να ορίζεται από αυτήν.

Αντλώντας έμπνευση από τα προσωπικά της βιώματα η σκηνοθέτις έχει δηλώσει για την αναφορά στην αστική, προοδευτική οικογένεια της πρωταγωνίστριας που όμως έχει τα στεγανά της: «Μιλάω γι’ αυτό που γνωρίζω, δηλαδή την προοδευτική, αριστερή οικογένεια της γενιάς του Πολυτεχνείου. Έχει ενδιαφέρον ο γονιός που απ’ τη μια προσπαθεί να εφαρμόσει μια θεωρία ελευθεριότητας στη ζωή του, απ’ την άλλη να την κάνει πράξη στη ζωή του παιδιού του. Ίσως η γενιά εκείνη κάπου δε βρήκε αυτό το νήμα κι έτσι δημιουργούνται αντιφάσεις στα παιδιά τους. Ενώ δηλαδή στη θεωρία είμαστε ανοικτοί, τελικά μας νοιάζει ακόμα τι θα πει ο γείτονας. Υπάρχουν συντηρητικές αξίες και καθωσπρεπισμός που δεν έχουν ξεπεραστεί».

Παρομοίως, το θέμα της αντίστασης και της αλληλεγγύης είναι κεντρικό για τη Βούλγαρη: «Με αφορά και με ενδιαφέρει αυτός ο χώρος. Η ιδιοσυγκρασία και η ηθική των ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο ή ακόμα θυσιάζουν και την προσωπική τους ελευθερία για τα ιδανικά τους, είναι για μένα το πιο σημαντικό. Ήθελα να αναδείξω την εμπειρία που έχω εγώ, αλλά και την αληθινή πλευρά αυτών των ανθρώπων, που συνήθως τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν αρνητικά. Νομίζω εξάλλου ότι η αλληλεγγύη είναι η μόνη λύση. Οι αυτόνομες πρωτοβουλίες, χωρίς κεντρική κομματική γραμμή που να τις καλύπτει. Είναι στάση ζωής, συμπεριφορά, σχέσεις, τα οποία ακολουθείς με συνέπεια και όχι για μια-δυο ώρες ή για να πας απλά σε μια πορεία».

Όσο για το ερωτηματικό του τίτλου που μοιάζει να υπονομεύει την έννοια της αισιοδοξίας η σκηνοθέτις σχολιάζει: «Θέλω η ταινία να έχει ένα αισιόδοξο μήνυμα, για μένα ωστόσο αυτό αντλείται από την πολιτική αφύπνιση και τη συλλογική προσπάθεια ακόμα και σε επίπεδο ομάδας, πρωτοβουλιών, γειτονιάς. Δεν είναι αισιόδοξο να ξαναγυρίζουμε στην παλιά κατάσταση, στους παλιούς μισθούς, το lifestyle και τα κομμωτήρια. Γι’ αυτό και οι αισιόδοξοι της ταινίας μου είναι αντισυμβατικοί και είναι αυτοί που μπορεί να καταλήξουν και στη φυλακή».