Αναζήτηση
Λάμπουν στο σκοτάδι - iShow.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Λάμπουν στο σκοτάδι - iShow.gr
Είδος
Ντοκιμαντέρ ελληνικής παραγωγής 2013
Διάρκεια
69'
Συντελεστές
Σκηνοθεσία
Άλλοι συντελεστές
Πάνος Ευαγγελίδης
Διεύθυνση φωτογραφίας
Αρασέλη Λαιμού
Μοντάζ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Υπόθεση
Ντοκυμαντέρ
Ο Μάικλ και ο Τζιμ είναι δύο μεσήλικες γκέι φίλοι που έχουν χαθεί για πάνω από είκοσι χρόνια μέχρι που ο Μάικλ ψάχνει και βρίσκει τον Τζιμ, που έχει επιστρέψει στην οικογένειά του άρρωστος με Aids, άνεργος και με διαλυμένη ζωή. Του προτείνει να ενώσουν τις τύχες τους και να πάνε να ζήσουν στη Νέα Ορλεάνη, που είναι η αγαπημένη πόλη του Μάικλ, εκεί όπου έφηβος κατέφυγε - όταν το έσκασε από το σπίτι του- και όπου για χρόνια έζησε πουλώντας το κορμί του. Φτάνουν στη Νέα Ορλεάνη αμέσως μετά τον τυφώνα Κατρίνα και προσπαθούν να επιβιώσουν φτιάχνοντας και πουλώντας κουκλάκια. Κουβαλάνε και οι δύο ένα παρελθόν που από την μία τους πονάει, ενώ από την άλλη τους βοηθάει να βρίσκουν το κουράγιο να συνεχίζουν παρά τη δύσκολη οικονομική κατάσταση και τα προβλήματα υγείας τους, ζώντας μέρα με την ημέρα, σαν κομήτες που λάμπουν για μερικές στιγμές καθώς πέφτουν από το στερέωμα.
Trailer
Πληροφορίες
«Το Λάμπουν στο σκοτάδι ήρθε σαν κομήτης στο ελληνικό ντοκιμαντέρ για να μας θυμίσει πως λάμπει το ντοκιμαντέρ όταν είναι αληθινός κινηματογράφος.

Η ιστορία της ταινίας είναι η σχέση δύο ανδρών που ζουν στη σκιά μιας χρόνιας νόσου αλλά εξακολουθούν να βλέπουν το φως. Απέχει πολύ από αυτό που σήμερα ατυχώς ονομάζεται “ταινία τεκμηρίωσης”. Είναι μία μυθοπλασία του πραγματικού, πράγμα που την καθιστά πολύ κοντύτερα στα μεγάλα έργα ντοκιμαντέρ όπως ο Νανούκ του Βορρά, όπου όλα βασίζονται στη διήγηση μιας ιστορίας και στο πλάνεμα του θεατή και όχι στην καταγραφή της πραγματικότητα “στο πιάτο”», Εύα Στεφανή

«Το βραβείο FIPRESCI για το καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ απονέμεται σε μια αιχμηρή, συγκινητική, χιουμοριστική και πολυεπίπεδη αποτίμηση αυτού που αποκαλούμε ζωή. Τα αφηγηματικά και υφολογικά του χαρακτηριστικά αποφεύγουν όλες τις παγίδες, τις στερεοτυπικές και ηθικολογικές προσεγγίσεις που συναντώνται συνήθως σε ταινίες που καταπιάνονται με το ευαίσθητο θέμα της σεξουαλικότητας. Πρόκειται για ένα ουμανιστικό φιλμ, με φόντο τη Νέα Ορλεάνη που διερευνά τη φιλία μεταξύ ομοφυλοφίλων, την αρρώστια, την οικειότητα, τη σεξουαλική ταυτότητα, τη φτώχια, τη συντροφικότητα, εν τέλει αυτό που αποκαλούμε αγάπη», Επιτροπή Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

«Η ταινία του Ευαγγελίδη είναι μια ήσυχη και διεισδυτική εξερεύνηση της μοναξιάς, της φιλίας, της εγγύτητας και κυρίως της επιβίωσης», Indiewire


Ο Μάικλ και ο Τζιμ, δύο μεσήλικες γκέι φίλοι και πρώην εραστές, απένταροι και με προβλήματα υγείας, ξαναβρίσκονται ύστερα από είκοσι χρόνια, αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές και να δοκιμάσουν την τύχη τους στη μετά Κατρίνα Νέα Ορλεάνη.

Η ταινία γυρίστηκε τον Ιούνιο του 2010 στη Ν. Ορλεάνη.


Σημείωμα του σκηνοθέτη

Η ιδέα για αυτό το ντοκιμαντέρ μου ήρθε αφού διάβασα την αυτοβιογραφία του Μάικλ, τον οποίο θεωρώ έναν από τους ήρωες μου. Τελικά, προέκυψε μια ταινία για δύο μεσήλικες φορείς του Aids ομοφυλόφιλους άντρες που προσπαθούν να επιβιώσουν στη Νέα Ορλεάνη στη μετά Κατρίνα εποχή.
Ο Μάικλ και ο Τζιμ υπήρξαν φίλοι και περιστασιακοί εραστές στο παρελθόν, ενώ είχαν να βρεθούν για πάνω από είκοσι χρόνια. Μια μέρα ο Μάικλ εντοπίζει τον Τζιμ και του προτείνει να ενώσουν τις μοναχικές και άσκοπες ζωές του σε μια ιδιάζουσα συμβίωση.
Έχουν και οι δύο καλλιτεχνική φλέβα. Ο Μάικλ γράφει και ζωγραφίζει και ο Τζιμ συνθέτει μουσική και παίζει ηλεκτρονική κιθάρα. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη-ο Μάικλ αποκαλεί τη μεταξύ τους δέσμευση όχι μόνο ένα είδος συνεταιρισμού αλλά και μιας μοιρασμένης ζωής- στηρίζεται στο ότι βοηθάει ο ένας τον άλλον, καθώς συνεργάζονται και μοιράζονται τα έξοδα αλλά και τις απογοητεύσεις μιας ζωής που είναι πολύ δύσκολη και πολύ ακριβή για δύο ανθρώπους με μερική αναπηρία που παλεύουν να επιβιώσουν φτιάχνοντας κουκλάκια εμπνευσμένα από τους ήρωες της Νέας Ορλεάνης.
Φυσικά, όπως όλοι μας, ο Μάικλ και ο Τζιμ έχουν τα δικά τους κρυφά όνειρα και βρίσκουν παρηγοριά στις παλιές ευτυχισμένες στιγμές που τους δίνουν το κουράγιο να σταθούν στα πόδια τους κάθε φορά που πέφτουν, συνεχίζοντας την αβέβαιη διαδρομή τους στη σημερινή Αμερική.


Μία μυθοπλασία του πραγματικού
Από την Εύα Στεφανή

Το Τhey glow in the dark ήρθε σαν κομήτης στο ελληνικό ντοκιμαντέρ για να μας θυμίσει πως λάμπει το ντοκιμαντέρ όταν είναι αληθινός κινηματογράφος.
Η ιστορία της ταινίας είναι η σχέση δύο ανδρών που ζουν στη σκιά μιας χρόνιας νόσου αλλά εξακολουθούν να βλέπουν το φως. Απέχει πολύ από αυτό που σήμερα ατυχώς ονομάζεται “ταινία τεκμηρίωσης”. Είναι μία μυθοπλασία του πραγματικού, πράγμα που την τοποθετεί πολύ κοντύτερα στα μεγάλα έργα ντοκιμαντέρ όπως ο Νανούκ του Βορρά, όπου όλα βασίζονται στη διήγηση μιας ιστορίας και στο πλάνεμα του θεατή και όχι στην καταγραφή της πραγματικότητα “στο πιάτο”. Ο σκηνοθέτης χτίζει την αφήγησή του σαν γλυπτό αφαιρώντας το περιττά πραγματολογικά στοιχεία και εμμένοντας στο χτίσιμο των αισθήσεων. Η ταινία αναδύει μυρωδιές από κλειστά δωμάτια το καλοκαίρι στα έργα του Τένεσσι Ουίλιαμς. Υπαινίσσεται τραύματα και μυστικά της παιδικής ηλικίας χωρίς να μιλά ευθέως για αυτά. Εκεί που ο παραδοσιακός κινηματογράφος τεκμηρίωσης φανερώνει, το έργο του Ευαγγελίδη υπαινίσσεται. Η αρετή της ταινίας έγκειται ακριβώς σε αυτή την τεχνική απόκρυψης.
Σπάνια στον ελληνικό κινηματογράφο το ανδρικό σώμα έχει απεικονιστεί με τέτοια αγάπη στη φθαρτότητά του και στην αδυναμία του.
Ο περιβάλλων χώρος (η decadent αλλά και μαγική κατοικία, η σωρεία αντικειμένων από το παρελθόν) αλλά και ο τρόπος γυρίσματος θυμίζουν έντονα την εμβληματική ταινία του direct cinema Grey Gardens των Maysles brothers, με θέμα τη σχέση σχέση μιας μητέρας και μιας κόρης που ζουν σε μία συνθήκη αμοιβαίας εξάρτησης αλλά και αλληλοφαγώματος. Το Grey Gardens, με απόηχους από έργα του Άλμπυ ή του Πίντερ, είναι από τις πιο γνωστές ταινίες στην ιστορία του ντοκιμαντέρ εξαιτίας της σχέσης εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται μεταξύ σκηνοθετών και ηρωίδων. Ανάλογη σχέση αμοιβαίου σεβασμού και αγάπης ανέπτυξε ο Ευαγγελίδης με τους δύο χαρακτήρες τις ταινίες του στην διάρκεια παραμονής του στη Νέα Ορλεάνη. Ο κινηματογραφιστής έμεινε μόνος του με τον Τζιμ και τον Μαικλ για τρεις εβδομάδες σε ένα δωμάτιο-ντουλάπα, με σκοπό να γίνει όσο το δυνατόν ένα με αυτούς. Γύρισε την ταινία μόνος του, με την κάμερα στο χέρι, καταγράφοντας τη ζωή στο απρόοπτο. Αυτή η “τεχνική” που έχει την παράδοσή της στον Φλάερτυ και σε μια άτυπη ανθρωπολογική προσέγγιση συμμετοχικής παρατήρησης πάντα αποδίδει καρπούς. Η μακρόχρονη παραμονή με τους χαρακτήρες οδηγεί σε μία αμοιβαία εξομολογητική διάθεση που επιτρέπει την εμβάθυνση στην ουσία της σχέσης τους. Οι ήρωες οδηγούν το γύρισμα και ο Ευαγγελίδης χτίζει την ιστορία στο μοντάζ. Οι ευφυΐα του σκηνοθέτη έγκειται ακριβώς στην αφαίρεση του περιττών βιογραφικών ή πραγματολογικών στοιχείων και στην ανύψωση της πραγματικότητας σε μυθοπλασία. Ο Ευαγγελίδης χρησιμοποιεί ως υλικό την πραγματικότητα για να συνθέσει ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ-νουβέλα.

Παίζουν
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551