Η δράση ξετυλίγεται στη ρεσεψιόν ενός άθλιου ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης μια νύχτα του 1928, λίγο πριν το μεγάλο οικονομικό κραχ του ‘29. Ο Έρι, μόνιμος ένοικος του ξενοδοχείου, επιστρέφει μετά από πολυήμερο μεθύσι και αντικρίζει τον καινούργιο ρεσεψιονίστ. Του θυμίζει τον Χιούϊ, τον προηγούμενο ρεσεψιονίστ που ήταν φίλος του και πέθανε πρόσφατα.

Μέσα στην ησυχία της νύχτας ξετυλίγονται απίστευτα κωμικές αφηγήσεις, καταθέτονται ψευδαισθήσεις και γίνονται δραματικές παραδοχές μέσα από την χυμώδη, πυκνή αργκό του Έρι, τις μονολεκτικές απαντήσεις αλλά και τις γεμάτες ένταση σιωπές του άλλου.

Ο Ο’Νιλ έγραψε το Hughie το 1941. Είναι το μόνο που σώζεται από ένα κύκλο 7 ή 8 μονόπρακτων που επρόκειτο να φέρουν τον γενικό τίτλο By Way of Obit. Ανίκανος να ολοκληρώσει το γράψιμο του κύκλου ο O’Νιλ κατέστρεψε όλα τα άλλα, ημιτελή έργα
 
Ο Ο’ Νηλ περιγράφει έναν κόσμο που δεν διαφέρει πολύ από τον σημερινό. Με φονικό χιούμορ αλλά και βαθιά ανθρωπιά μας μεταφέρει στον χώρο του Αμερικάνικου Ονείρου και αποτυπώνει έναν κάλπικο κόσμο φούσκας και ψευτιάς. Το Χιούϊ -μέσα από τους κωμικοτραγικούς του ήρωες που σαν να βγαίνουν από την παράδοση του Αμερικάνικου μπουρλέσκ- είναι ένα καίριο σχόλιο για την Αμερική αλλά και για ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο.

‘Το Χιούϊ είναι έργο για το θέατρο του μέλλοντος’ είχε πει ο Ο’ Νηλ αρνούμενος ενόσω ζούσε να το δώσει για παράσταση επειδή φοβόταν ένα συμβατικό ανέβασμά του. Προαναγγέλλοντας το θέατρο των πολυμέσων ο συγγραφέας είπε ότι το έργο χρειάζεται φιλμ, ειδικά επεξεργασμένα sound track και ηχογραφημένα για να λειτουργήσει σκηνικά.

Η παράσταση αυτή, που θεωρήθηκε μια από τις καλλίτερες του περυσινού χειμώνα, γνωρίζοντας στο ελληνικό θεατρόφιλο κοινό για πρώτη φορά αυτό το τόσο σημαντικό έργο του Ο’ Νηλ, επιχειρεί μια σύγχρονη προσέγγιση στο κείμενο μέσα από την ιδιαίτερη χρήση ήχου και εικόνας και εισάγοντας επί σκηνής έναν μουσικό που παίζει ζωντανά τρομπέτα και ηλεκτρική κιθάρα.