Η νεαρή Γιαπωνέζα Γιούκιο προσκαλεί τον απομονωμένο στον Καναδά Λόγκαν στο Τόκιο, όπου ένας παλιός του γνώριμος πρόκειται να του κάνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Ο ετοιμοθάνατος μεγιστάνας Γιασίντα, τον οποίο είχε σώσει από την πυρηνική καταστροφή του Ναγκασάκι το ’45, του προσφέρει την πολυπόθητη θνητότητα. Όμως οι εξελίξεις στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου θα είναι απρόβλεπτες και ο Γουλβερίν θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει μια στρατιά από πρωτοπαλίκαρα της Γιακούζα, πολεμιστές νίντζα και το θανατηφόρο φιλί της Βάιπερ. 

Χρήσιμες πληροφορίες

Προέλευση
Ο χαρακτήρας του Γουλβερίν έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1974, όταν σε ένα τεύχος του «The Incredible Hulk» αποκαλύφθηκε ο τύπος με τα αδαμάντινα νύχια, τις εκρήξεις οργής (berserker rage) και την ικανότητα της αυτοίασης, ο οποίος θα ενσωματωνόταν, αμέσως μετά, στην ομάδα των X-Men. Η αναγωγή του σε σούπερ σταρ των υπερηρώων ήταν έκτοτε, απλά, θέμα χρόνου.

Το 1980, ο Γουλβερίν ανεξαρτητοποιείται πλέον και αποκτά τη δική του μινι – σειρά, τεσσάρων επεισοδίων, δια χειρός του πατέρα των X-Men, Κρις Κλέρμοντ και του θρυλικού κομίστα Φρανκ Μίλλερ (“Ο Σκοτεινός Ιππότης”, “Sin City”, “300”). Στη σειρά αυτή, ο ήρωάς μας κάνει ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, όπου παρασύρεται σε μια δίνη εγκληματικότητας και προδοσίας. Εκεί καλείται να αντιμετωπίσει τόσο τις τρομακτικές του, ανεξέλεγκτες δυνάμεις, όσο και την ανεξερεύνητη, μέχρι πρότινος, ανησυχητική διάσταση της θνητής του πλευράς. Προσπαθώντας να ελιχθεί και να επιβιώσει σε έναν κόσμο που αδυνατεί να κατανοήσει, κατακτά για πρώτη φορά στη ζωή του, σε προσωπικό επίπεδο, την έννοια της εσωτερικής δικαιοσύνης και ισορροπίας.

Ο Γουλβερίν, αλλιώς. Αλλά πως;
“Θέλαμε να δώσουμε μια εντελώς διαφορετική προοπτική στον αγαπημένο μας χαρακτήρα”, αναφέρει ο Χιού Τζάκμαν, “και ξέραμε πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος σκηνοθέτης για να το οπτικοποιήσει, από τον Τζέιμς Μάνγκολντ. Εκείνος που μετέτρεψε την ιστορία της ζωής του Τζόνι Κας σε μια καθηλωτική, επαναστατική ιστορία αγάπης και έδωσε μοντέρνα διάσταση σε ένα κλασσικό γουέστερν μετατρέποντάς το σε σύγχρονο παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό… Εκείνος που το προσέγγισε εναλλακτικά τοποθετώντας το ανάμεσα σε, μυθικών διαστάσεων, φιλίες και συνθήκες δοκιμασίας του πεπρωμένου, μέσα από την δοκιμασμένη έννοια του καθήκοντος, θα ήξερε πώς να επιτύχει το διαφορετικό.”

Και συνεχίζει: “Θέλαμε να εξασφαλίσουμε στον αγαπημένο μας υπερήρωα ένα ταξίδι απαλλαγμένο από τις συνήθεις συμβάσεις της ιστορίας των X-Men, οπότε εμπιστευτήκαμε τον Μάνγκολντ με τα μάτια κλειστά, κυρίως επειδή γνωρίζει πώς να δημιουργήσει μια ταινία με απίστευτη δράση και χιούμορ, διατηρώντας πάντοτε τα καλύτερα στοιχεία των εμπλεκόμενων χαρακτήρων και τη μοναδική μαγεία της αφήγησης. Με τη σκηνοθετική του προσέγγιση και τη συνεχή καθοδήγηση με έσπρωξε να πάω σε μονοπάτια βαθιά, ανεξερεύνητα και σκοτεινά, ανακαλύπτοντας οργή και θυμό που δεν ήξερα ότι διέθετα.”

Στο πλαίσιο αυτής της διαφορετικής προσέγγισης που περίμεναν όλοι από τον Μάνγκολντ, ήρθε συμπληρωματικά και η δική του άποψη για το φιλμ, η οποία επιβεβαίωσε τις προσδοκίες όλων:

“Από την πρώτη στιγμή ήθελα να σπάσω το καλούπι του κόμικ και να σκεφτώ τη διάστασή των χαρακτήρων μας εντελώς έξω από την πεπατημένη. Δεν θα με ενδιέφερε η προσέγγιση του φιλμ ως μια τυπική αναπαράσταση της ιστορίας ενός υπερήρωα που προσπαθεί να αποτρέψει τα σατανικά σχέδια του κακού αντιπάλου του”, δηλώνει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει: “Σε αυτό το πλούσιο συναισθηματικό μείγμα, έχουμε έντονη δράση και σασπένς χτισμένα επιμελώς πάνω στους χαρακτήρες και όλα τα στοιχεία τους είναι τόσο αρμονικά δεμένα ώστε να συνθέτουν μια κινηματογραφική εμπειρία πιο διαφορετική από οτιδήποτε συνηθισμένο και σίγουρα εντελώς διαφορετικό από εκείνο που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην ομαδική προσέγγιση των X-Men.”

“Όταν προσεγγίζεις την ιστορία μιας ομάδας, έχεις περιορισμένη δυνατότητα να διεισδύσεις στο μυαλό όλων, αλλά εδώ είχαμε το ελεύθερο να εισβάλουμε στο πολυδαίδαλο μυαλό του Λόγκαν αναλύοντας την οργή και τις εκρήξεις του σε συνδυασμό με την ευρύτερη υπόσταση του μυστηριώδη χαρακτήρα. Μιλάμε για έναν χαρακτήρα που τον έχουν χρησιμοποιήσει από κρατικές και κυβερνητικές υπηρεσίες, μέχρι σατανικούς εχθρούς και κακοποιούς, σε σχέδια που ξεπερνούν κάθε φαντασία, καταφέρνοντας να μεγιστοποιήσουν την οργή και το θυμό του. Ωστόσο μέσα στην πάροδο του χρόνου, εκείνος συνειδητοποίησε πως όλη αυτή η ανεξήγητη ενέργεια μπορεί να φανεί πιο επωφελής από την πιο ισχυρή υπερδύναμη του πλανήτη”.

Ρόνιν: Σαμουράι χωρίς αφέντη.
Σημαντικότατος παράγοντας στην επανασύσταση του μοναχικού Λόγκαν - ο οποίος αναζητά την εσωτερική του ταυτότητα και πασχίζει να συνειδητοποιήσει ποιος πραγματικά είναι - στάθηκε το φυσικό περιβάλλον. Αναμεμειγμένο στην πολυσύνθετη έκφανση της Ιαπωνικής κουλτούρας, ο Λόγκαν, στο μυαλό των Τζάκμαν και Μάνγκολντ είναι ένας Ρόνιν.

“Στη φεουδαρχική Ιαπωνία ο κάθε Σαμουράι ανήκε σε έναν αφέντη. Ο Ρόνιν ήταν ο Σαμουράι που δεν είχε κανέναν αφέντη να υπηρετήσει. Κάτι σαν πολεμιστής χωρίς σκοπό και αιτία. Ένας μαχητής χωρίς σαφή προσανατολισμό και κατεύθυνση”, εξηγεί ο Μάνγκολντ και καταλήγει δικαιολογώντας το: “Πολλοί από τους ανθρώπους που έκαναν τον Λόγκαν να αισθάνεται κομμάτι ενός σκοπού και μιας δράσης, δεν υπάρχουν πια. Συνεπώς αυτό τον καθιστά έναν μοναχικό άνδρα, χωρίς υποχρεώσεις και ικανό για τα πάντα. Αυτή είναι μια εικονογράφηση που χωράει εξίσου εύκολα, τόσο σε ένα αμερικάνικο γουέστερν, όσο και σε ένα φιλμ για Σαμουράι. Εμείς εκείνο που θέλαμε να κάνουμε είναι να ενσωματώσουμε σε όλο αυτό έναν ήρωα κόμικ”.