Πρώτο κινηματογραφικό σενάριο για τον σπουδαίο λογοτέχνη Ιάκωβο Καμπανέλλη, σε θεατρικό του οποίου είχε ήδη βασιστεί η Στέλλα. Δέκα χρόνια πριν, είχε αποτύχει να ξεκινήσει καριέρα ως ηθοποιός, επειδή του έλειπε το απολυτήριο γυμνασίου.
Ο ελληνικός τύπος της εποχής έφτασε να μιλάει με άκρως προσβλητικά λόγια (ακόμα και ο συντάκτης της αριστερής Αυγής), προτρέποντας ακόμα και σε απαγόρευση της προβολή της. Υπήρχαν όμως και οι αντίθετες γνώμες, αφού τόσο ο Μ. Καραγάτσης όσο και η Κατίνα Παξινού από το εσωτερικό συμφώνησαν με την πλειοψηφία των ξένων μέσων και αποθέωσαν την ταινία. Μόλις όμως το 1960, κατά τη διάρκεια του πρώτου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το φιλμ αναγνωρίστηκε ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της περιόδου 1955-1959. Χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να αναγνωριστεί απόλυτα το πάντρεμα ιταλικού νεορεαλισμού, γερμανικού εξπρεσιονισμού και κωδικών του νουάρ ώστε να θεωρείται πλέον ως μία από τις καλύτερες που έχουν γυριστεί ποτέ στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά, ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει ότι “με αυτή την ταινία ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία”. Ο δε Ντίνος Ηλιόπουλος είχε δηλώσει πως αυτή ήταν η καλύτερη ταινία που συμμετείχε ποτέ.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έντυσε μουσικά και τα δύο τραγούδια: Ο Ιλισσός (Μαργαρίτα Παπαγεωργίου), και Ο Ήλιος Έσβησε. Οι στοίχοι του πρώτου ανήκουν στον Γιώργο Εμιρζά. Παίζει η Ορχήστρα του Λέανδρου και η Λαϊκή Ορχήστρα Μάνος Χατζηδάκις (κιθάρα: Δημήτρης Φάμπας, μπουζούκι: Βασίλης Τσιτσάνης).