Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολιτεία μακρινή, οι άνθρωποι έχουν χάσει τη φωνή τους. Ο κος TV, ο καναλάρχης της περιοχής είναι αυτός που έχει αναλάβει την εξουσία: έχει κλείσει τους ανταγωνιστικούς σταθμούς και έχει κατακλύσει την αγορά με τη μόνη διαθέσιμη τροφή, κουτιά με μπισκότα “ΤV Food”! Όσο για τις φωνές εναντίωσης; Ο κος TV δεν έχει κανένα πρόβλημα, αφού βρήκε τη δραστική λύση: Απλώς τις έκλεψε όλες! Η μόνη γυναίκα που έχει ανακτήσει το δικαίωμά της να μιλά, δεν είναι άλλη από τη «Φωνή». Κι όμως αυτή εξαργυρώνει το δικαίωμά της δίνοντας παραστάσεις σε φτηνά μαγαζιά τη νύχτα, κρύβοντας το πρόσωπο της με μια κουκούλα, εξυπηρετώντας τις ορέξεις του αδίστακτου άνδρα. Ο τελευταίος φαίνεται να μην σταματά εκεί και οργανώνει ένα δόλιο σχέδιο για να κρατήσει την εξουσία του για πάντα, γι’ αυτό και απάγει τη «Φωνή» -χωρίς όμως να ξέρει πως και ο μικρός της γιος έχει αυτό το «χάρισμα». Ένα μικρό κοριτσάκι που θα τον γνωρίσει θα καλέσει την, κατά τ’ άλλα διαλυμένη, οικογένειά της, για να τον βοηθήσουν, και τους παρασέρνει σε ένα ταξίδι προς μια αντένα που εκπέμπει άλλα μηνύματα, προς το άγνωστο, τον κίνδυνο, τον ουρανό!

«Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα / όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό /
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα, / μου απομένει ο λόγος».
Blas de Otero, Καταρχήν


Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολιτεία όχι και τόσο μακρινή, οι άνθρωποι έπαψαν να πηγαίνουν σινεμά. Ίσως γιατί και το σινεμά έπαψε να είναι αυτό που ήταν. Ο Εστέμπαν Σαπίρ, νεαρός σκηνοθέτης από την Αργεντινή, έχει κάτι καινούριο να… πει, χρησιμοποιώντας τα πιο απλά μέσα για να αφηγηθεί μια ιστορία παντοτινή. Και κάνει μια ταινία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στο σινεμά της νέας χιλιετίας. Σαν κρυμμένη μαγική του μάγου του σινεμά Ζορζ Μελιές που έμεινε στο συρτάρι για έναν αιώνα,σαν όνειρο χειμερινής νυκτός, σαν κομμένη σκηνή από ταινία του Γερμανικού εξπρεσσιονισμού, σαν φιλμ νουάρ που δεν γυρίστηκε ποτέ, σαν στριπάκια από το πιο στιλάτο κόμικ που σκίτσαρε ποτέ ανθρώπινο χέρι, σαν εικόνα που βλέπουμε μέσα από μια κρυστάλλινη μπάλα, σαν εικόνα που βλέπουμε μέσα μας, το πιο επίκαιρο και όμορφο παραμύθι των ημερών μας θα μας... κόψει τη μιλιά. Γιατί αναπνέει το «αύριο», ενώ αναφέρεται στο «σήμερα», αγκαλιάζοντας εικόνες του χτες. Γιατί σημειώνει πως η αισθητική είναι η μόνη ηθική του μέλλοντός μας. Γιατί γλυκαίνει το μάτι, ευαισθητοποιεί τα αυτιά (συντονισμένα μοναδικό μελωδικό soundtrack), σε κάνει να θες να μπεις στην οθόνη και να αγγίξεις τα σκηνικά της που είναι μαζί χειροποίητα και μαγεμένα, ενώ την ίδια στιγμή το μόνο σημείο όπου στοχεύει, είναι η καρδιά. Γιατί στον κόσμο ενός παγκοσμιοποιημένου χυλού, επιμένει στην αλήθεια των δυνάμεων που κινούν τον κόσμο τούτο, του καλό και το κακό, την αρχή και το τέλος, το άσπρο και το μαύρο. Γιατί η δημιουργική πνοή της φυσάει τόσο δυνατά που γκρεμίζει τις όποιες συμβάσεις. Γιατί ενώνει τη «φωνή» της, με τη φωνή μας , τη φωνή ενός κινηματογράφου που επιμένει κι αντιστέκεται. Γιατί για μια ταινία που τα λέει όλα χωρίς καν να χρησιμοποιεί διαλόγους, δεν χωράνε περισσότερες λέξεις. Cut.

Μικρόκοσμος – Seven Films