Τρία αδέρφια αντιμετωπίζουν την προοπτική πώλησης του πατρικού τους σπιτιού, μετά το θάνατο των γονιών τους. Οι αγοραστές θα το κατεδαφίσουν για να ανεγείρουν στη θέση του ένα σύγχρονο κτίριο. Ο Αλέξης (Αργύρης Ξάφης) είναι ρεαλιστής. Υπερασπίζεται την πώληση προβάλλοντας το οικονομικό όφελος που αυτή θα αποφέρει.
Η Άννα (Μάνια Παπαδημητρίου), ονειροπόλα και μαχητική, αντιδρά αρνητικά. Το πατρικό σπίτι είναι γι’ αυτήν η μνήμη της παιδικής της ηλικίας.
Η Αμαλία (Άννα Μάσχα) είναι διστακτική και κουρασμένη. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στο συναίσθημα και στις ανάγκες της οικογένειας.

Η πώληση του πατρικού σπιτιού λειτουργεί καταλυτικά για να βγουν στο φως οι σχέσεις των ηρώων. Να αποκαλυφθεί η εικόνα που έχει ο ένας για τον για τον άλλον, ερήμην του, και τα “non dit” που χαρακτηρίζουν τις οικογενειακές σχέσεις και αποκαλύπτουν τραύματα όταν ξυθεί η επιφάνεια της παιδικής ηλικίας. Μια επιφάνεια πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, σαν παραμύθι…

Βραβείο Κοινού στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009

Αθήνα. Σήμερα.
Μια πόλη σε διαρκή ανακατασκευή που χτίζει το καινούργιο της πρόσωπο εξαφανίζοντας τα ίχνη του παρελθόντος της.
Μια ιστορία που συμβαίνει σ’ αυτή την Αθήνα και γεννιέται απ’ αυτή την Αθήνα. Τρεις ήρωες αντιμέτωποι με τη ρωγμή του χρόνου ανάμεσα στην ενηλικίωση και το νεανικό όνειρο του κόσμου.
Μια σκληρή παραδοχή και μια λυτρωτική συμφιλίωση.
Ένα καινούργιο ξεκίνημα.

Τρία αδέρφια αντιμετωπίζουν την προοπτική πώλησης του πατρικού τους σπιτιού, μετά το θάνατο των γονιών τους. Οι αγοραστές θα το κατεδαφίσουν για να ανεγείρουν στη θέση του ένα σύγχρονο κτίριο.

Ο Αλέξης (Αργύρης Ξάφης) είναι ρεαλιστής. Υπερασπίζεται την πώληση προβάλλοντας το οικονομικό όφελος που αυτή θα αποφέρει.
Η Άννα (Μάνια Παπαδημητρίου), ονειροπόλα και μαχητική, αντιδρά αρνητικά. Το πατρικό σπίτι είναι γι’ αυτήν η μνήμη της παιδικής της ηλικίας.
Η Αμαλία (Άννα Μάσχα) είναι διστακτική και κουρασμένη. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στο συναίσθημα και στις ανάγκες της οικογένειας.

Η πώληση του πατρικού σπιτιού λειτουργεί καταλυτικά για να βγουν στο φως οι σχέσεις των ηρώων. Να αποκαλυφθεί η εικόνα που έχει ο ένας για τον για τον άλλον, ερήμην του, και τα “non dit” που χαρακτηρίζουν τις οικογενειακές σχέσεις και αποκαλύπτουν τραύματα όταν ξυθεί η επιφάνεια της παιδικής ηλικίας. Μια επιφάνεια πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, σαν παραμύθι…

Το παραμύθι αυτό αποδυναμώνεται από ένα τυχαίο γεγονός.
Ένα γράμμα από το παρελθόν θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα ωθήσει τους ήρωες να ορίσουν το δικό τους στίγμα στη δική τους εποχή.


Σημείωμα της σκηνοθέτιδας


Η «Χρυσόσκονη» γεννήθηκε από την ανάγκη να μιλήσω για την πόλη μου. Την Αθήνα. Μια πόλη που μεταλλάσσεται εξαφανίζοντας το βιωμένο της παρελθόν.
Που «παγκοσμιοποιείται» χωρίς σεβασμό στο ανθρώπινο στοιχείο της, χωρίς αισθητική και ήθος.
Θέλησα να προβάλλω αυτή τη μετάλλαξη της πόλης πάνω στην εσωτερική ζωή των ηρώων της ταινίας.
Έφτιαξα μια ιστορία προσωπικών απολογισμών σε μια ηλικία ιδιαίτερα αποφασιστική : αυτή των σαράντα.
Τότε που οι απώλειες κάθε είδους είναι πλέον αμετάκλητες. Που συντελείται ο οριστικός αποχαιρετισμός της παιδικής ηλικίας. Που ο χρόνος είναι ακόμα ολάνοιχτος μπροστά μας και μας προκαλεί. Να πούμε αυτά που δεν έχουν λεχθεί. Να διαχειριστούμε το παρελθόν μας. Να καθορίσουμε το παρόν μας. Να ξαναδημιουργήσουμε το μέλλον μας.