Το έργο πραγματεύεται, μέσα από τη δραματική περιγραφή της οικογένειας των Άλβινγκ, την κοινωνική υποκρισία, τους «βρυκόλακες» που κληρονομούνται από τους αυστηρούς θεσμούς, τους συμβιβασμούς, το «νόμο» και την «τάξη» που υποβάλλουν οι αταίριαστες με την ανθρώπινη ψυχή, συμπεριφορές αλλά και την ασφυκτική πίεση που ασκούν συχνά στον άνθρωπο οι κοινωνικοί κανόνες.

Η επιστροφή του Όσβαλντ- του γιου της οικογένειας- μετά την πολύχρονη απουσία του, σηματοδοτεί τη σύγκρουση που θα προκύψει. Η υποταγμένη σύζυγος, κ. Άλβινγκ, έχει ανατρέψει μέσα της όλα όσα πίστευε και σχεδιάζει τώρα μία νέα ζωή, μ' επίκεντρο το γιο της. Ο πάστορας Μάντερς όμως διαφωνεί με τα «σχέδια» μητέρας- γιου και επεμβαίνει δυναμικά. Την ανατροπή σε κάθε προοπτική θα φέρει η απόφαση του Όσβαλντ να παντρευτεί τη Ρεγγίνα, την υπηρέτρια της κ. Άλβινγκ. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, η οικογένεια μπαίνει σ' ένα στρόβιλο αποκαλύψεων που επιβεβαιώνει ο πατέρας της Ρεγγίνα, Ιάκωβος Έκγκστραντ. Ακόμη κι αυτές οι αποκαλύψεις όμως καταρρέουν από τους νόμους της κληρονομικότητας, τις «αμαρτίες γονέων» που βαραίνουν το μέλλον του Όσβαλντ. Μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε, οι χαρακτήρες του Ίψεν αποκαλύπτονται πλήρως στα μάτια του θεατή, που αυθόρμητα ανακαλύπτει κομμάτια της προσωπικής του ζωής και της ίδιας του της ψυχής μέσα από τους ρόλους και χαρακτήρες του ιψενικού κειμένου.

Οι «Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ίψεν, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικηφόρου Νανέρη, επιστρέφουν! Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις σε Αθήνα και Βόλο (2009- 2010), οι «Βρυκόλακες» επαναλαμβάνονται κι αυτή τη φορά ταξιδεύουν σε διάφορες πόλεις και νησιά της Ελλάδας. Οι συντελεστές θέλουν να ξαναζήσουν τη μοναδική εμπειρία παρέα με το κοινό και να τιμήσουν έτσι τον αγαπημένο τους σκηνοθέτη και φίλο Νικηφόρο Νανέρη, που "έφυγε" απρόσμενα...

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Νικηφόρος Νανέρης έστησε μία παράσταση- «ύμνο» στον Ίψεν, όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει το ίδιο το έργο και ο λόγος του συγγραφέα. Η σκηνοθετική άποψη βασίζεται στην καθαρή απόδοση του κειμένου και το ανέβασμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κλασικό». Η υποκριτική γραμμή όμως ζητήθηκε από το σκηνοθέτη να είναι λιτή και σύγχρονη.

Τη μουσική της παράστασης επέλεξε ο Νικηφόρος Νανέρης. Ακούγονται μέρη από το Adagio για έγχορδα και τη σουίτα Μήδεια του Σάμιουελ Μπάρμπερ (1910-1981). Τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης διευθύνει ο Τόμας Σίππερς (1930-1977).