Εξόριστη από τον ίδιο της τον άνδρα και από το χωριό της, η Καταλίν Βάργκα δεν έχει άλλη ελπίδα παρά να ξεκινήσει μια αναζήτηση ώστε να βρει τον αληθινό πατέρα του γιου της, Ορμπάν. Παίρνοντας τον Ορμπάν μαζί της, η Καταλίν διασχίζει τα Καρπάθια και αποφασίζει να ανοίξει ξανά ένα μελανό κεφάλαιο του παρελθόντος της, με σκοπό να πάρει εκδίκηση. Η αναζήτησή της θα την οδηγήσει σε έναν τόπο, όπου 11 χρόνια πριν είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ.

Η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ελληνικής καταγωγής Πίτερ Στρίκλαντ, που απέσπασε Αργυρή Άρκτο Καλλιτεχνικής Συμβολής στο 59ο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου και βραβείο ευρωπαϊκής ανακάλυψης της χρονιάς στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.

Ο Σκηνοθέτης

Ο Πίτερ Στρίκλαντ γεννήθηκε το 1973 στο Ρίντινγκ της Αγγλίας. Το 1992 σκηνοθέτησε το έργο "Metamorphosis" του Κάφκα για ερασιτεχνικό θέατρο. Από τότε, έχει κάνει πολλές ταινίες μικρού μήκους. Επίσης ίδρυσε το 1996 το γκρουπ "The Sonic Catering Band" με φίλους του από το Ρίντινγκ και κυκλοφόρησαν πολλούς δίσκους, ενώ περιόδευσαν ανά την Ευρώπη. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους "Katalin Varga" γυρίστηκε σε διάστημα 4 ετών. Ο Στρίκλαντ μένει πλέον στην Ουγγαρία όπου διδάσκει Αγγλικά.

Οι Πρωταγωνιστές

Χίλντα Πέτερ: Γεννήθηκε το 1978 στη Ρουμανία. Σπούδασε θεατρικές τέχνες και από το 2001 ως το 2006 δούλεψε στο Tamasi Aron Theatre, συμμετέχοντας σε έργα των Σαίξπηρ, Μπέκετ, Σοφοκλή. Κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο με την ταινία "Katalin Varga". Από το 2006, συνεργάζεται με το The Hungarian Theatre.

Τίμπορ Πάλφι: Γεννήθηκε το 1967 στη Ρουμανία. Αφού σπούδασε στο πανεπιστήμιο θεάτρου του Targu Mure, δούλεψε με το The Figura Studio Theatre και το Tamasi Aron Theatre. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ταινίες από το 1998. Έχει επίσης κερδίσει 9 θεατρικά βραβεία από το 1993.

Δηλώσεις του Σκηνοθέτη

"Δεν υπήρξε ούτε μία χρονιά ανάμεσα στο 1992 και το 2008, όπου να μην είχα εμπλακεί σε κάποια θεατρική, κινηματογραφική ή μουσική δουλειά. Υπήρξε η αίσθηση ότι δεν έκανα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, γιατί εγώ και μια μικρή ομάδα φίλων δουλεύαμε εντελώς "αόρατα". Ωστόσο η δουλειά μας είναι διαθέσιμη στο ευρύ κοινό, αν ο κόσμος ενδιαφέρεται να ψάξει. Όμως οι πόρτες που χτυπήσαμε ήταν πάντοτε κλειστές.
Δεν σπούδασα κινηματογράφο, αλλά σε σχολή Καλών Τεχνών. Πήγα σε ερασιτεχνικό θέατρο και σε ομάδες Super 8. Υπήρχε και ακόμα υπάρχει ένα πολύ καλό ερασιτεχνικό θέατρο στο Ρίντινγκ της Βρετανίας, που ονομάζεται "The Progress Theatre". Έμαθα πολλά για τη σκηνοθεσία αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε θεατρικά και δουλεύοντας με τον δικό μου τρόπο για να σκηνοθετήσω τη δική μου εκδοχή του έργου "Metamorphosis" του Κάφκα. Κατόπιν, το να κάνω ταινίες μικρού μήκους και ηλίθια λάθη στην πορεία ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα.
Η παρακολούθηση της ταινίας "Eraserhead" του Ντέιβιντ Λιντς σε κινηματογράφο του Λονδίνου το 1990 άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό απ' όσα ήξερα μέχρι τότε. Ήμουν ένα 16χρονο παιδί και αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα της ταινίας με γοήτευσε. Ήταν μια δυνατή, έντονη εμπειρία, ειδικά με τη συνοδεία του soundtrack. Από τότε και στο εξής, δεν σταμάτησα να πηγαίνω στον συγκεκριμένο κινηματογράφο τα Σαββατοκύριακα, μετά το σχολείο, κάποιες φορές και την ώρα που είχα μαθήματα. Αυτό ήταν το "κινηματογραφικό μου σχολείο". Το "πρόγραμμα" ήταν εντελώς σχιζοφρενικό: το μετρό της Νέας Υόρκης, φτηνό ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό πορνό, ανατριχιαστικός ιταλικός τρόμος αναμεμειγμένος με Φασμπίντερ, Κοκτό, Μπουνιουέλ, Ταρκόφσκι και διάφορους άλλους μεγάλους δημιουργούς.
Σχετικά με την "Katalin Varga", ήθελα να γράψω κάποια παραδοσιακά θέματα, όπως η εκδίκηση και η λύτρωση. Το θέμα της εκδίκησης υπάρχει τόσο έντονα στην κοινωνία μας και είναι γεμάτο αντιφάσεις. Η προσωπική εκδίκηση είναι εκ νόμου έγκλημα, ενώ η πολιτική εκδίκηση είναι εγκεκριμένη. Και είναι ένα από τα λίγα "εγκλήματα" που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε. Σχετικά με τη λύτρωση, ήθελα στην ταινία μια γυναίκα υπεύθυνη για ένα φρικτό έγκλημα και ήθελα να την παρουσιάσω ως μια πολύ ευγενική και αξιαγάπητη γυναίκα. Η αντίληψη ότι "τα κακά παιδιά είναι πάντοτε κακά παιδιά" είναι ανόητη. Κάθε "κακό παιδί" είναι βέβαια ένα "καλό παιδί" για κάποιον άλλο.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος που έγιναν τα γυρίσματα στη Ρουμανία. Η ταινία δεν έχει να κάνει με τη Ρουμανία ή με τη σχέση μεταξύ των Ούγγρων και των Ρουμάνων."
Πίτερ Στρίκλαντ