Ο νεοεκλεχθείς Πάπας, παθαίνει κρίση πανικού λίγο πριν βγει στο μπαλκόνι του Άγιου Πέτρου για να χαιρετήσει τους πιστούς, οι οποίοι περιμένουν ώρες ατελείωτες για να τον δούνε. Οι σύμβουλοι του, ανίκανοι να τον πείσουν ότι είναι ο σωστός άντρας για τη δουλειά, αναζητούν βοήθεια σε ένα καταξιωμένο, αλλά και άθεο ψυχολόγο. Αλλά ο φόβος της τεράστιας ευθύνης που του ανατέθηκε ξαφνικά, είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΝΑΝΝΙ ΜΟΡΕΤΤΙ

Πως γεννήθηκε η ιδέα για την ταινία;

Η Φεντερίκα Ποντρεμόλι, ο Φραντσέσκο Πίκκολο κι εγώ, αρχίσαμε να δουλεύουμε σε διαφορετικές ιδέες ταυτόχρονα. Μετά από λίγο καιρό, αποφασίσαμε να εξελίξουμε την ιστορία του Έχουμε Πάπα!. Υπάρχει μία σκηνή ειδικά, η οποία πυροδότησε όλη την ταινία: ένας νεοεκλεχθείς Πάπας, ο οποίος δε μπορεί να βρει τη δύναμη να εμφανιστεί στο μπαλκόνι για να χαιρετήσει τους πιστούς.

Εσείς πιστεύετε στο Θεό;

Οι γονείς μου είναι πιστοί και έχω μεγαλώσει σε καθολική οικογένεια (χωρίς ποτέ να υπερβάλλουμε με τη θρησκεία). Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω.

Η ταινία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: κάποιες σκηνές εστιάζουν στον περιορισμό, κι άλλες στην ελευθερία. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την ισορροπία στο γράψιμο σας;

Σκοπός μου ήταν να αναμείξω κωμωδία και δράμα σε μια ταινία, τον γκροτέσκο τόνο με τον ρεαλιστικό. Το συμβούλιο των καρδιναλίων προέκυψε εξ ολοκλήρου από τη φαντασία μας, αλλά σεβαστήκαμε τις πραγματικές τελετουργίες ενός αληθινού συμβουλίου. Ο Πάπας αποδρά από το Βατικανό, και βρίσκει τον εαυτό του σε καταστάσεις που είχε χρόνια να ζήσει. Εντωμεταξύ, ο ψυχοθεραπευτής είναι εγκλωβισμένος στο Βατικανό, όπου ενώ αρχικά ένοιωθε αποπροσανατολισμένος, ξαφνικά αισθάνεται σχεδόν βολικά.

Τι γνώμη έχετε για τις αντιδράσεις για την ταινία σας;

Δεν υπήρξαν επιθέσεις κατά της ταινίας συγκεκριμένα, μόνο μεμονωμένες αντιδράσεις, οι οποίες ωστόσο δεν αντιπροσωπεύουν τον καθολικό κόσμο.

Η καθολική εκκλησία πρόσφατα βίωσε μια σειρά από σκάνδαλα και η συμπεριφορά της ιεραρχίας έχει γίνει συχνά αντικείμενο κριτικής. Γιατί απουσιάζουν αυτά από την ταινία;

Προσπαθώ να αποφεύγω να λέω στο κοινό αυτά που περιμένει να ακούσει. Δε με ενδιέφερε ποτέ να μεταφέρω κάτι στο θεατή που ξέρει ήδη. Σχετικά με τα θέματα αυτά, υπάρχουν διαθέσιμα βιβλία, ντοκιμαντέρ, εφημερίδες κι εκατοντάδες άρθρα. Προτιμώ να μην ανακατεύομαι σε αυτά: αυτή είναι η ταινία μου, το Βατικανό μου, οι καρδινάλιοι μου.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ της θρησκευτικής εξομολόγησης και της ψυχανάλυσης;

Δε θεωρώ ότι έχουν τίποτα κοινό.

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι ασκείτε μεγαλύτερη κριτική στην ψυχανάλυση απ’ ότι στην εκκλησία;

Στις ταινίες μου έχω διακωμωδήσει τη γενιά μου (όταν ήμουν είκοσι, τριάντα, σαράντα) , σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, της εκπαίδευσης, ακόμη και του καρκίνου που είχα πριν είκοσι χρόνια στο Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Νομίζω ότι είναι απλά δίκαιο να διακωμωδήσω και την ψυχανάλυση!

Ποια είναι η σχέση του Μελβίλ, που αρνείται το ρόλο που του ανατίθεται, και του ηθοποιού που θέλει να παίξει όλους τους ρόλους, ακόμη και στο θεατρικό Ο Γλάρος;

Πρέπει πραγματικά ο καθένας να είναι ο διερμηνέας του εαυτού του, των επιλογών του, των ταινιών του; Μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να θεωρητικολογώ πάνω στη δουλειά μου.

Γιατί Τσέχωφ;

Όταν γράφαμε το σενάριο, θέλαμε έναν αναγνωρίσιμο συγγραφέα. Ο Τσέχωφ ήταν ο πιο κατάλληλος για τα συναισθήματα που εκφράζονται στην ταινία και τους χαρακτήρες της.

Ο πρωταγωνιστής του Αλιγάτορα και ο Μελβίλ στο Έχουμε Πάπα!, εκφράζουν και οι δύο την επιθυμία για ελευθερία με έναν απροσδόκητο τρόπο. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να θεωρήσουμε ότι συνδέονται αυτοί οι δύο χαρακτήρες;

Δε βλέπω ομοιότητες στους δύο χαρακτήρες. Ίσως μόνο στο γεγονός ότι βρίσκονται και οι δύο ανάμεσα σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους.

Ποια κομμάτια της ταινίας θα λέγατε ότι είναι αυτοβιογραφικά;

Όπως πάντα, είναι τα συναισθήματα πίσω από την ταινία που είναι αυτοβιογραφικά. Κι αν θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, υπάρχει ένα κομμάτι μου στον ψυχαναλυτή και στο συναίσθημα της ανεπάρκειας του Μελβίλ για το ρόλο που του ανατέθηκε.