Όταν η κυβέρνηση της Ινδονησίας ανατράπηκε από πραξικόπημα το 1965, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο. Ο Ανουάρ και οι φίλοι του, από μαυραγορίτες εισιτηρίων προάχθηκαν σε αρχηγούς ταγμάτων θανάτου. Ο Ανουάρ σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια εκατοντάδες άτομα. Στην Πράξη του φόνου, ο Ανουάρ και οι φίλοι του συμφώνησαν να μας εξιστορήσουν αυτούς τους φόνους. Αλλά το βασικό τους κίνητρο για να συμμετάσχουν δεν ήταν η κατάθεση της μαρτυρίας τους: ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν ο καθένας στο αγαπημένο του είδος ταινίας – ουέστερν. κατασκοπείας, μιούζικαλ. Γράφουν τα σενάρια. Παίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Και παίζουν επίσης τα θύματά τους. Μια εφιαλτική εικόνα, ένα ταξίδι στις μνήμες και στη φαντασία των αμετανόητων δραστών, αλλά και στον σοκαριστικά τετριμμένο κόσμο διαφθοράς και ατιμωρησίας στο οποίο κατοικούν. (Για λόγους ασφαλείας, εξαιτίας των πολιτικών συνθηκών στην Ινδονησία, ο τρίτος σκηνοθέτης, αλλά και άλλοι συντελεστές της ταινίας, παραμένουν ανώνυμοι.)