Επτά παιδιά περιπλανώνται στους δρόμους σε μια αστική οδύσσεια που διαρκεί μια μέρα και μια νύχτα. Μόνο που δε θα βρουν όλα το δρόμο της επιστροφής. Η Κατρίνα και η Τρίσα είναι δυο κορίτσια με κοφτερή γλώσσα και αλήτικη συμπεριφορά. Την ημέρα που κάνουν κοπάνα απ’ το σχολείο η αστυνομία τις συλλαμβάνει να κλέβουν. Πριν τις ελευθερώσουν οι αστυνομικοί εξακριβώνουν ότι δεν έχουν κλέψει τίποτα, αλλά κι ότι δεν αξίζουν τίποτα. Ο Ρου έχει ξεφύγει από την υπερπροστατευτική μητέρα του και ζει στο δρόμο. Αλλά όταν καταλήγει να πρωταγωνιστεί σε πορνοταινία, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι στ’ αλήθεια τόσο σκληρός κι απλώς θέλει να γυρίσει στο σπίτι του. Όταν ο Ντάνιελ κατηγορείται άδικα ότι έκλεψε χρήματα από τη μητέρα του, αποφασίζει ότι θα μπορούσε και να οργανώσει μια πραγματική κλοπή. Μόνο που οι συνέπειες της πράξης του είναι απρόσμενες. Τα δυο αδέλφια, ο Ορτον και η Στέισι, πρέπει να ξεφύγουν από την αγαπημένη τους μητέρα αν θέλουν να επιβιώσουν. Κι ο Τζέιμς είναι ο πιο χαμένος απ’ όλους: ένας νεαρός Αβορίγινας που δεν ταιριάζει σε κανέναν κόσμο, ούτε τον άσπρο, ούτε τον μαύρο.
Ενώ το κάθε παιδί πλησιάζει όλο και περισσότερο την άβυσσο, η κραυγή μιας μητέρας τρυπάει τη νύχτα και καταλαβαίνουμε ότι μια ζωή έχει χαθεί.

Χαράζει και παρακολουθούμε τα γεγονότα της ίδιας μέρας, αυτήν τη φορά από την οπτική των πέντε μανάδων. Η Τάνια, σε διαρκή εκνευρισμό, κατηγορεί άδικα το γιο της για κλοπή. Η βαθειά θρησκευόμενη Τζίνα έχει ένα προαίσθημα ότι ο αγνοούμενος γιος της είναι νεκρός. Η Λόρελ, με ελάχιστες προσδοκίες για το μέλλον και πολλές αναμνήσεις από το παρελθόν οφείλει να παραδεχτεί ότι έκλεψε ένα παιδί από τη μητέρα του. Η μοναχική Μπιάνκα χάνει τη ρέντα της, αλλά βρίσκει παρηγοριά στο πρόσωπο ενός άγνωστου. Κι Ρόντα, σκληροτράχηλη αλλά και τόσο ευάλωτη, αφήνει τα παιδιά της να φύγουν γιατί πιστεύει ότι είναι πιο ασφαλή μακριά της. Στη διάρκεια του ταξιδιού των γυναικών, αποδεικνύεται ότι η καθεμιά είναι τόσο χαμένη κι ανυπεράσπιστη όσο και τα παιδιά της. Και μέχρι το τέλος της νύχτας, η μία θ’ αναγκαστεί ν’ αντιμετωπίσει το χειρότερό της εφιάλτη.

Μετά το αξέχαστο «Head On» με πρωταγωνιστή τον Αλεξ Δημητριάδη, η ελληνικής καταγωγής Αυστραλέζα σκηνοθέτης Ανα Κόκκινος συνεργάζεται με τον σεναριογράφο της ταινίας «Lantana» κι επιστρέφει με μια ταινία για την… ευλογία της αγάπης.
Το «Blessed» είναι μια ταινία για τις μητέρες και τα παιδιά, για την αγάπη και την ομορφιά, γι’ αυτούς που χάνονται κι εκείνους που βρίσκουν το δρόμο του γυρισμού.
Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο «Who’s Afraid of the Working Class», το οποίο, μετά την εκθειαστική υποδοχή που γνώρισε από την κριτική, μετέφεραν σε σενάριο οι συγγραφείς του, Αντριου Μπόβελ (Lantana), Χρήστος Τσιόλκας (Loaded), Μελίσα Ριβς και Πατρίσια Κορνίλιους.
Η ταινία «Blessed» τιμήθηκε με Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου, για τη Φράνσις Ο’ Κόνορ, από το Australian Film Institute και την Ενωση Κριτικών της Αυστραλίας.
Στο ensemble cast των υπέροχων ηθοποιών που ενσαρκώνουν τις μητέρες, η «μασκότ» του αυστραλέζικου νέου κύματος Μιράντα Οτο και η Ελληνίδα Βικτώρια Χαραλαμπίδου («Νύφες»).

Ποιος Φοβάται την Εργατική Τάξη;

Το 1997, το Melbourne Workers’ Theatre γιόρτασε τη 10η επέτειο της λειτουργίας του αναθέτοντας σε τρεις συγγραφείς, με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, να γράψουν ένα θεατρικό έργο σχετικό με τις πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές ανησυχίες της εποχής. Θεώρησαν, επίσης, ότι θα ήταν καλό να εισάγουν κι ένα νέο συγγραφέα στην ομάδα, κι έτσι ο Χρήστος Τσιόλκας συνεργάστηκε με τους Αντριου Μπόβελ, Μελίσα Ριβς, Πατρίσια Κορνίλιους και τη συνθέτη Αϊρίν Βέλα για τη δημιουργία του πολυβραβευμένου, πια, «Who’s Afraid of the Working Class?”, το οποίο ανέβηκε πρώτη φορά στο Victorian Trades Hall Council τον Μάιο 1998.
Το έργο αποτελούνταν από τέσσερις ξεχωριστές αλλά συνδεόμενες ιστορίες – το «Suit» του Χρήστου Τσιόλκα, το «Money» της Πατρίτσια Κορνίλιους, το «Dreamtown» της Μελίσα Ριβς και το «Trash» του Αντριου Μπόβελ. Τέσσερις ιστορίες που σκιαγραφούσαν το σκληρό αλλά συγκινητικό πορτρέτο της ζωής της εργατικής τάξης στην Αυστραλία εκείνης της εποχής.
Η σκηνοθέτης Ανα Κόκκινος είδε το «Who’s Afraid of the Working Class» στην πρώτη του σεζόν και εντυπωσιάστηκε από την τολμηρότητα και την ειλικρίνειά του. «Οι ήρωες ήταν τόσο οικείοι και επιβλητικοί,» θυμάται. «Συνηθισμένοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την καθημερινή ζωή και τη δυστυχία με κουράγιο, χιούμορ και ενεργητικότητα. Συγκινήθηκα πολύ και αναγνώρισα τη δυνατότητα διασκευής σε μια πανέμορφη ταινία, κι έτσι πήρα τα δικαιώματα.»
Η Κόκκινος ζήτησε από τους συγγραφείς να συνεργαστούν μαζί της στη μεταφορά του έργου σε σενάριο. Λόγω, όμως, του περιεχομένου και της δομής του έργου, που απαιτούσε συχνά οι ήρωες να απευθύνονται στο κοινό, η διαδικασία της διασκευής προβλεπόταν δύσκολη και χρονοβόρα. Ετσι, για τα επόμενο οκτώ χρόνια, η Κόκκινος δούλευε το σενάριο, κυρίως με την executive producer Μάριαν Μακγκάουαν και τον σεναριογράφο Αντριου Μπόβελ.
«Σε κάθε διασκευή,» εξηγεί η Κόκκινος, «είτε πρόκειται για μυθιστόρημα είτε για θεατρικό έργο, έρχεται μια στιγμή που οφείλεις να εγκαταλείψεις το πρωτότυπο υλικό και να επανεφεύρεις το έργο ως κινηματογραφική ταινία, χωρίς να χάσεις τον πλούτο, την ποιότητα και το νόημα αυτού που σε προσέλκυσε αρχικά. Μετά τα πρώτα drafts, είχαμε στα χέρια μας μια ομάδα κεντρικών ηρώων, που δεν ήξερε πώς να λειτουργήσει. Κάναμε ένα διάλειμμα και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που είχαμε στα χέρια μας ήταν μια ιστορία για μητέρες και παιδιά. Στη συνέχεια ο Αντριου πρότεινε μια νέα δομή. Ν’ αφηγηθούμε, δηλαδή, την ιστορία σε δυο μέρη, ξεκινώντας με τη διαδρομή των παιδιών στη διάρκεια μιας μέρας και μιας νύχτας κι έπειτα να επισκεφτούμε ξανά το ίδιο εικοσιτετράωρο, αλλά αυτή τη φορά να εξερευνήσουμε την υπόθεση από την οπτική της κάθε μητέρας. Επειτα δημιουργήσαμε συνδέσμους μεταξύ των ηρώων κι επεκτείναμε τις ιστορίες των μητέρων, διατηρώντας σταθερό το κεντρικό μας θέμα.»