Η Αλίν Μπρος ΜακΚένα, σεναριογράφος των ταινιών "The Devil Wears Prada" και "27 Dresses", διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο best seller μυθιστόρημα της Άλισον Πίρσον, μια ρομαντική κωμωδία για τις επιλογές που κάνουμε και τις συνέπειες που έχουν αυτές στις ζωές μας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ ("Sex and the City") και δίπλα της οι Πιρς Μπρόσναν ("The Ghost Writer") και Γκρεγκ Κινίαρ ("Little Miss Sunshine").

Πρωταγωνιστούν: Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Πιρς Μπρόσναν, Γκρεγκ Κινίαρ και Κριστίνα Χέντρικς.

Σενάριο

Η ομάδα των συντελεστών της ταινίας πίστεψε ότι η ιστορία της Κέιτ θα γινόταν δεκτή με ενθουσιασμό από τους θεατές της μεγάλης οθόνης, όπως συνέβη και με το βιβλίο. Η βραβευμένη με Όσκαρ παραγωγός Ντόνα Τζιλιότι ("Shakespeare in Love") επισημαίνει τα εξής: "Αν μη τι άλλο, η ζωή για την Κέιτ γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Για μένα, το μυθιστόρημα της Πίρσον ακολουθεί την κλασική παράδοση της κοινωνικής κωμωδίας- μια ιστορία για τον τρόπο που ζούμε πλέον. Ήθελα να δω αυτές τις καταστάσεις, και αυτούς τους χαρακτήρες, στη μεγάλη οθόνη."

Η Αλίν Μπρος ΜακΚένα, η υποψήφια για BAFTA σεναριογράφος του "The Devil Wears Prada", ήταν ήδη φαν του μυθιστορήματος, όταν της έγινε η πρόταση να αναλάβει τη διασκευή του σεναρίου για τη μεγάλη οθόνη. Η δράση της ιστορίας μεταφέρθηκε από τη Βοστόνη στο Λονδίνο, όμως το βασικό πλαίσιο παρέμεινε το ίδιο. "Το βιβλίο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, έτσι όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να αναλάβω το σενάριό του για τον κινηματογράφο, άρπαξα την ευκαιρία", τονίζει η ΜακΚένα, που ανέλαβε και χρέη executive producer. "Στο μυαλό μου, η ιστορία αυτή είναι η απόλυτη απεικόνιση των σκαμπανεβασμάτων της προσπάθειας να είναι κάποιος γονιός και ταυτόχρονα να κάνει και καριέρα. Είναι γραμμένη με έναν συγκεκριμένο, αστείο τρόπο. Ένας από τους λόγους που υπάρχει φωνή εκφωνητή στην ταινία ήταν γιατί ήθελα να είμαι σίγουρη ότι διατηρήσαμε όσο περισσότερο γινόταν τη διακριτική και εύθυμη προσέγγιση της ιστορίας από την Άλισον Πίρσον, ως προς το πώς είναι να γίνεσαι χίλια κομμάτια την ίδια στιγμή."

Η ΜακΚένα έδειξε το ολοκληρωμένο σενάριο στον σκηνοθέτη Ντάγκλας ΜακΓκραθ, ο οποίος έχει γράψει και τα σενάρια όλων των ταινιών του. "Με κέρδισε εντελώς", ομολογεί ο σκηνοθέτης. "Ποτέ δεν είχα σκηνοθετήσει στο παρελθόν ένα σενάριο που δεν ήταν δικό μου, αλλά υπάρχει πραγματικά κάτι εντυπωσιακό στο μυθιστόρημα της Πίρσον και στο σενάριο της ΜακΚένα, ώστε αμέσως αποφάσισα να αναλάβω τη σκηνοθεσία."


Trivia

Το πρώτο μυθιστόρημα της γεννημένης στην Ουαλία δημοσιογράφου Άλισον Πίρσον, "I Don't Know How She Does It", είναι μια αφήγηση σε μορφή ημερολογίου των ημερών και των άυπνων νυχτών μιας Λονδρέζας συζύγου, μητέρας και στελέχους επιχείρησης, της Κέιτ Ρέντι. Γραμμένο με μια ειρωνική, γεμάτη αυτογνωσία και αφοπλιστικά έντιμη "φωνή" σε πρώτο πρόσωπο, το βιβλίο της Πίρσον εστίασε στο θέμα τού "να τα έχεις όλα" και άγγιξε άμεσα την ευαίσθητη χορδή των αναγνωστών, όταν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2002. Βρέθηκε για 23 εβδομάδες στη λίστα των bestsellers των New York Times και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει σχεδόν 4 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Η Όπρα Γουίνφρεϊ του έδωσε τον τίτλο "ο εθνικός ύμνος των εργαζόμενων μητέρων", και έλαβε πολύ καλές κριτικές, όση ήταν και η εμπορική του επιτυχία. "Εδώ, επιτέλους, βρίσκουμε την απόλυτη κοινωνική κωμωδία της εργαζόμενης μητέρας", έγραψε η Μάρτζορι Γουίλιαμς της The Washington Post, ενώ η μυθιστοριογράφος Κλερ Ντεντερέρ είπε στην κριτική της στο www.amazon.com, "η Κέιτ είναι ευρέως ελκυστική και θέλουμε να της πάνε όλα καλά. Στο τέλος, το βιβλίο δεν είναι απλά μια συλλογή από έξυπνες ατάκες με θέμα τις εργαζόμενες μητέρες, αλλά ένα αληθινό, πλούσιο μυθιστόρημα για έναν χαρακτήρα, που καταλήγουμε να αγαπάμε."

Ενώ ορισμένες λεπτομέρειες της καθημερινότητας της Κέιτ Ρέντι ήταν γυναικείας φύσεως, η ιστορία της μίλησε στις καρδιές και των δύο φύλων. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο απέκτησε μεγάλο ανδρικό αναγνωστικό κοινό, ώστε κρίθηκε απαραίτητη μια αλλαγή στον σχεδιασμό του εξωφύλλου του. "Αρχικά", τονίζει η συγγραφέας Άλισον Πίρσον, "οι άνδρες ήταν πολύ απρόθυμοι να διαβάσουν το βιβλίο, κυρίως γιατί είχε ένα εξώφυλλο με πολύ φωτεινό ροζ χρώμα. Τελικά ο εκδότης κυκλοφόρησε μια βερσιόν του βιβλίου σε μπλε χρώμα, έτσι ώστε οι άντρες δεν χρειαζόταν να κρύβουν το βιβλίο κάτω από εφημερίδες ή περιοδικά."