Η Δέσποινα Βανδή δίνει μια σημαντική συναυλία την Κυριακή 31 Αυγούστου στην Αλεξανδρούπολη. Είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσε και στην οποία είχε να βρεθεί αρκετά χρόνια, ειδικά στο σπίτι και τη γειτονιά, από την οποία ιδιαίτερα βιώματα.
Για αυτό το λόγο, αποφάσισε να εκφραστεί ελεύθερα στο facebook, αναπολώντας το παρελθόν…
Για αυτό το λόγο, αποφάσισε να εκφραστεί ελεύθερα στο facebook, αναπολώντας το παρελθόν…
“Είμαι από χθες στην πόλη.
Χρόνια απέφευγα να περάσω από το σπίτι που μεγάλωσα κι από τη γειτονιά πουμάτωναντα γόνατα μου αρκετές φορές πάνω σταπαιχνιδι. Ειχα την τύχη να ζήσω το μεγαλείο της γειτονιάς που τότε δεν το καταλάβαιναμέσατην απλότητα της!Τη θεωρούσαδεδομένη κι οτι πάντα ετσι θα ναι όπως ήταν γιαμένακαι για ολα ταπαιδιά. Ποσο άλλαξαν τα πάντα απο τότε!Εναςδρόμοςήταν που περνούσαν σπάνια αυτοκίνητα απο κει.Κατεβαίναμεσιγά σιγα με το που έφευγε το μεσημέρι κι άρχιζε τοπαιχνίδι!Μήλα, κικιρικια, λάστιχο, κρυφτό, κυνηγητό και κάποιες φορές, βραδυ πάντα, ιστορίες με φαντάσματα που τις διηγουμαστανμεμεγάληψυχραιμία και σοβαρότητα,άλλαμόλις έφτανε ηώρανα γυρίσω στοσπίτι,φώναζατη μάνα μου να βγει στομπαλκόνι να με βλέπει μέχρι να μπω!
Χρόνια απέφευγα να περάσω από το σπίτι που μεγάλωσα κι από τη γειτονιά πουμάτωναντα γόνατα μου αρκετές φορές πάνω σταπαιχνιδι. Ειχα την τύχη να ζήσω το μεγαλείο της γειτονιάς που τότε δεν το καταλάβαιναμέσατην απλότητα της!Τη θεωρούσαδεδομένη κι οτι πάντα ετσι θα ναι όπως ήταν γιαμένακαι για ολα ταπαιδιά. Ποσο άλλαξαν τα πάντα απο τότε!Εναςδρόμοςήταν που περνούσαν σπάνια αυτοκίνητα απο κει.Κατεβαίναμεσιγά σιγα με το που έφευγε το μεσημέρι κι άρχιζε τοπαιχνίδι!Μήλα, κικιρικια, λάστιχο, κρυφτό, κυνηγητό και κάποιες φορές, βραδυ πάντα, ιστορίες με φαντάσματα που τις διηγουμαστανμεμεγάληψυχραιμία και σοβαρότητα,άλλαμόλις έφτανε ηώρανα γυρίσω στοσπίτι,φώναζατη μάνα μου να βγει στομπαλκόνι να με βλέπει μέχρι να μπω!
Τι όμορφα χρονια!Ειχε και πολλα παλιά σπίτια στη γειτονιά που ζωηρευαν ακόμα περισσότερο τη φαντασία μας!Σημερα κάποια απο αυτά δεν υπάρχουν .Τα δώσανε και στη θέση τους στριμωχθηκαν κατι εξογκωματα νεόδμητα σαν παραφωνίες!Καποιο άλλο το φτιασιδωσαν με νέα υλικά εξωτερικά ετσι που τίποτα δε θυμίζει την τότε όψη τους.Σα να παίρνεις μια γιαγιά απο το χωριό και να της φοράς έντονο κόκκινο κραγιόν με το τσεμπέρι.
Άλλα αυτά που βλέπουν τα ματια της κόρης μου που την εχω μαζι μου κι άλλα τα ματια της ψυχής μου.Προσπαθω μεσα απο τις διηγήσεις μου να την πάω στα χρονια τα δικά μου.”Εδω ζούσε μια γιαγιά που δεν έβγαινε απο το σπιτι της και τη φοβόμασταν ολα τα παιδια.Ηταν παράξενη και καθόλου φιλική”.”Εδω σε αυτη τη σκάλα καθομουν και καθάριζα τα φασολάκια με τη μάνα μου”.”Εδω δεν είχε άσφαλτο μονο άγριες πέτρες και χορτάρι”.”Σε αυτο το παράθυρο καθόταν η κουτσομπόλα της γειτονιάς που έβλεπε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απο το σπιτι του”!
Σαν “έφυγε” ο πατέρας μου έκανα χρονια να ξαναπάω στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.Μονο μου θύμιζε και δεν ήθελα.Αργοτερα συμφιλιώθηκα κι αυτο που σιγουρα καταλαβα και κρατησα, ειναι πως μια μικρογραφία ήταν το παιχνιδι στη γειτονιά,του κόσμου που μεγαλωναμε.Κανεις δε φώναζε τη μάνα του για να αποδώσει το δίκιο!Μονοι μας τα αντιμετωπιζαμε ολα!
Σήμερα,παιδότοποικαι κατι κακοφτιαγμένα πάρκα για να μαζεύονται ταπαιδιάνα παίζουν με ο,τι διαθέτουν αυτοί οι χώροι χωριςτίποτανα εξάπτει τη φαντασία τους.Εχω περάσει κιεγώπολλές ώρες σε αυτά μέχρι να μεγαλωσουνε λιγάκι.Ακους τα παιδιανα φωνάζουν πάνω στο παιχνίδι “ο τάδε με χτύπησε” ζητώντας τη βοήθεια ενός μεγάλου!Οσες φορές ήρθαν τα δικά μου να διαμαρτυρηθούν τους το κοψα λέγοντας “βρείτε τα μεταξύ σας δενανακατεύομαι”!
Όχι επειδή δεν έχουμε γειτονιές πια, να τα ξεχάσω κιόλα”!
