Λίγο καιρό μετά την περιπέτεια της υγείας του, ο Ερρίκος Πετιλόν κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον και μπορεί να χαμογελάει, αφού βγήκε νικητής σε ακόμα μια δύσκολη μάχη. Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό ΟΚ! και τον Γιάννη Πουλόπουλο, ο ίδιος μίλησε για τις δύσκολες στιγμές του παρελθόντος.
«Στη δική μου περίπτωση ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω τι έχω, γιατί είχα διπλή διάγνωση, πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από τη ψυχική διατραχή είχα να αντιμετωπίσω και θέματα εξάρτησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά από διαστήματα αποχής από ουσίες να πισωγυρίζω και όλο αυτό να μην τελειώνει ποτέ. Αν είχε διαγνωσθεί νωρίτερα το πρόβλημά μου, θα είχε αντιμετωπιστεί σωστά, κάνοντας ατομικές συνεδρίες με κάποιον ειδικό, σε συνδυασμό βέβαια με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Πάλευα ουσιαστικά 50 χρόνια με αυτή την ασθένεια.
Τώρα είμαι 53 ετών και το πρόβλημα διαγνώσθηκε πριν από ένα χρόνο. Είναι κάτι που με ταλαιπωρούσε από την παιδική μου ηλικία», εξηγεί ο ίδιος και συμπληρώνει:
«Ήμουν ένα παιδί ιδιαίτερα μελαγχολικό με τάσεις απομόνωσης. Από το σχολείο ακόμα είχα δυσκολία να σχετίζομαι με τα άλλα παιδιά. Δεν είχα φίλους, απέφευγα οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή και ταυτόχρονα δεν είχα καμία συναίσθηση του κινδύνου. Στα 6 μου χρόνια έπεσα από τον πρώτο όροφο ενός κτιρίου, γιατί είχα πηδήξει τα κάγκελα και περπατούσα έξω από το μπαλκόνι και ράγισα το πίσω μέρος του κρανίου μου. Άλλη μια φορά, πάλι, ένα-δυο χρόνια μετά το περιστατικό αυτό, ανέβηκα σε ένα πανύψηλο δέντρο στην Πεντέλη και δε μπορούσα να κατέβω μετά, ακριβώς γιατί δεν είχα αντίληψη της επικινδυνότητας. Σε αυτήν την ηλικία έπαθα και την πρώτη κρίση πανικού».
Πώς το κατάλαβε όλο αυτό;
«Είχα πάει στον κινηματογράφο και, όπως παρακολουθούσα την ταινία, αισθάνθηκα ότι μου κοβόταν η αναπνοή, ότι τελείωνε το οξυγόνο. Ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Με τον φόβο ότι πεθαίνω από ασφυξία, γύρισα σπίτι μου τρέχοντας. Οι γονείς μου ειδοποίησαν τον γιατρό, ο οποίος μου έκανε μια ηρεμιστική ένεση και μόνο έτσι ησύχασα. Είχα διάφορες φοβίες που δε μπορούσα να εξηγήσω τότε. Δεν ήθελα ακόμη και να μασήσω την τροφή, γιατί φοβόμουν ότι θα πνιγώ και η μητέρα μου αναγκαζόταν να μου αλέθει τα φαγητά στο μίξερ και να τα κάνει πολτό. Είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις».
Ο Ερρίκος Πετιλόν παραδέχεται ότι είχε τάσεις αυτοκτονίας, επισημαίνοντας:
«Υπήρξαν στιγμές που είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω, γιατί δεν άντεχα αυτό που μου συνέβαινε, αλλά επειδή μου άρεσε πολύ η ζωή είχα τη δύναμη να αντισταθώ όταν έρχονταν στο μυαλό μου τέτοιες σκέψεις. Δεν έκανα ποτέ απόπειρα. Η δυσκολία στη δική μου περίπτωση ήταν ότι αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα εξάρτησης, παρόλο που από τα 30 μου είχα αποφασίσει ότι δε θέλω να έχω καμία σχέση με τις ουσίες, όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με κρίσεις διπολικής διαταραχής, υποτροπίαζα. Κι αυτό γινόταν ουσιαστικά γιατί το μοναδικό φάρμακο που θεωρούσα τότε ότι θα μπορούσε να μου προσφέρει την ισορροπία που αναζητούσα ήταν οι ουσίες. Και που βεβαίως δεν βοηθούσε πουθενά, γιατί οδηγούσε σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δε μπορούσα να ξεφύγω.
Μόνο όταν βρέθηκε ο κατάλληλος ειδικός που έκανε τη σωστή διάγνωση, μπόρεσα να καταλάβω τι έχω και να το αντιμετωπίσω. Και αυτό έγινε όταν απευθύνθηκα στο Κέντρο Έρευνας Ανθρώπινων Συμμπεριφορών, που έχει το κατάλληλο προσωπικό και την τεχνογνωσία που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια τη Μαίρη Μανιάτη από τ ο Κ.Ε.Α.Σ. για την πολύτιμη βοήθειά της και όσους ανθρώπους μού στάθηκαν. Είχα πάει σε συνολικά 11 κέντρα απεξάρτησης και σε τρεις ψυχιάτρους μέχρι να βρω τους σωστούς επιστήμονες».
