Αναζήτηση
Το αίσθημα της ενοχικότητας με την ταυτόχρονη εξουθένωσή τους από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας περιέγραψε η Αιμιλία Υψυλάνντη, στην εκπομπή «Δύο στις 10».
Τόνισε πως: «Εγώ παρότι που ήμουν παιδί θεολόγου διδάχτηκα να μην έχω καθόλου ενοχές και τύψεις για τίποτα από την οικογένειά μου. Μέχρι που φτάνει μερικές φορές σε σημείο ακραίο. Γιατί να νιώθει ενοχές και τύψεις κάποιος για αυτό που μπορεί; Εγώ στενοχωριέμαι πάρα πολύ με τις γυναίκες και τις μητέρες σήμερα που σκοτώνονται όλη μέρα και νιώθουν ενοχές. Μιλάγαμε για την απελευθέρωση των γυναικών, ποια απελευθέρωση που από το πρωί έως το βράδυ είναι μέσα σε μια καθηκοντολογία; Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα των γυναικών».
Για την οικογένειά της, η ηθοποιός αφηγήθηκε: «Εγώ ευτύχησα σαν παιδί και σαν οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν μια δασκάλα που παντρεύτηκε έναν καθηγητή, ο καθηγητής ήταν πολύ ανώτερος τότε από τον δάσκαλο, ο οποίος στην κατοχή, ξέμεινε μια Γαλλίδα, στην Αμαλιάδα που μέναμε, είχε κάνει 3 παιδιά η μητέρα μου, έμαθε γαλλικά η μητέρα μου, πριν κάνει τα παιδιά. Ο πατέρας μου ήταν υπέρ του διαβάσματος και αγαπούσε πάρα πολύ τις γυναίκες, του έτυχαν βέβαια και τρεις κόρες, ήταν αναγκασμένος».
Επίσης, διηγήθηκε το πώς η μητέρα της σπούδασε στην Ελβετία, ενώ ο πατέρας και τα αδέλφια της ζούσαν πίσω στην Ελλάδα: «Έστειλε τη μητέρα μου στην Ελβετία, τη δεκαετία του ’50, ήταν και ελαφρώς ανάπηρος από το ένα πόδι. Ο θεολόγος, τη δεκαετία του ’50, έστειλε την κατά 22 χρόνια μικρότερή του γυναίκα κι έμεινε με τρία παιδιά στην ελληνική επαρχία, την έστειλε να σπουδάσει. Η μητέρα μου ερχόταν με χρωματιστή ομπρέλα. Ήταν το σκάνδαλο της επαρχίας, δεν καταλάβαινε τίποτα ο πατέρας μου από αυτά. Κι εμείς μεγαλώναμε με τα παιδιά της γειτονιάς. Εγώ δεν κατάλαβα ότι η μητέρα μου έλειπε 2-3 χρόνια. Υπήρχαν τότε τα σόγια, η υπέροχη γιαγιά μου, οι θείες».
