«Δεν αισθάνθηκα ποτέ ντροπή για την αδερφή μου, αντιθέτως έχω παίξει ξύλο. Όταν πια άρχισα να μεγαλώνω, εκεί στα 13, 14, 15 μου, με την αδερφή μου είχαμε 11,12 χρόνια διαφορά, άρχισα να την παίρνω και να βγαίνουμε έξω. Μου την… έδινε που κοιτούσαν περίεργα, όπως και το “χαζό κοριτσάκι” που είπε κάποια στιγμή ένας μέσα στο λεωφορείο και τον έδειρα.

Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου πήγαινα έκτη δημοτικού, το έκρυβα δύο χρόνια ότι η αδερφή μου έχει σύνδρομο Down. Δούλευα και από τα λεφτά που έπαιρνα, το 90% πήγαινε στο σπίτι και τα υπόλοιπα, το 10% τα κρατούσα εγώ. Τα μάζεψα, τα μάζεψα, τα μάζεψα και είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου ότι θέλω να κάνω ένα πάρτι. Και έκανα πάρτι για να παρουσιάσω την αδερφή μου στους συμμαθητές μου και στους φίλους μου.

Και πήγαινα Τρίτη γυμνασίου όταν οι φίλοι μου και οι συμμαθητές μου είδαν το Μαράκι. Θα πρέπει να πω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μου είχε μια εκπληκτική συμπεριφορά και αυτό είναι ένα θέμα που μου έχει μείνει στο μυαλό μου, το πόσο την αγκάλιασαν, το πόσο όμορφα της φέρθηκαν, όχι μόνο εκείνο το βράδυ, αλλά και όλα τα υπόλοιπα βράδια», είπε ο Γιώργος Παπαδάκης.