Κατ΄αρχήν οτιδήποτε ξέρετε για την Ελληνική μυθολογία ξεχάστε το! Αφήστε στην άκρη τον Ησίοδο και τον Όμηρο γιατί στην Οργή των Τιτάνων τίποτε άλλο εκτός από τα ονόματα θεών και ηρώων δεν έχει σχέση με οποιονδήποτε γνωστό μύθο.

Οι Θεοί έχουν περάσει στο στάδιο της θνητότητας, δηλαδή αρχίζουν να πεθαίνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν κάνουν πια δεήσεις σε αυτούς και ο Δίας παρακαλεί τον Περσέα να τον βοηθήσει γιατί προβλέπει το τέλος, όμως εκείνος αρνείται επειδή θέλει να μείνει με τον γιό του τον Ήλιο.

Εν τω μεταξύ ο Κρόνος που είναι φυλακισμένος στα Τάρταρα καταφέρνει και πείθει τον θερμοκέφαλο Άρη και τον πικρόχολο Άδη να φυλακίσουν τον Δία για να του πάρουν τις δυνάμεις. Και καθώς ο Κρόνος αποκτά σιγά-σιγά δυνάμεις και εξαπολύει τις Χίμαιρες και τους Μάχες εναντίον των θνητών, ο Περσέας καταλαβαίνει πως το τέλος του Δία θα σημάνει και το τέλος των ανθρώπων, άρα και του γιού του, και αφού συμμαχεί με την Βασίλισσα Ανδρομέδα και τον Αγήνορα, τον γιό του Ποσειδώνα, κατεβαίνουν στα Τάρταρα για να απελευθερώσουν τον Πατέρα Θεών και Ανθρώπων και να σκοτώσουν τον Κρόνο.

Στην Οργή των Τιτάνων έχουμε μια προσέγγιση Χολλυγουντιανού στυλ, που όπως ήταν αναμενόμενο παίρνει διάφορες ελευθεριότητες σχετικά με την μυθολογία αλλά το σημαντικότερο είναι πως όχι μόνον δεν ακολουθεί το γράμμα της μυθολογίας -αυτό είναι πταίσμα – αλλά καταστρέφει το πνεύμα της εν ονόματι μιας σύγχρονης ιδεολογίας. Ο Δίας αλυσοδεμένος δέχεται χαστούκια και γυρίζει το άλλο μάγουλο να δεχτεί το επόμενο λέγοντας ‘σε συγχωρώ για αυτό που κάνεις’. Συμπεριφορά που παραπέμπει απευθείας στο Χριστιανικό δόγμα και απέχει έτη φωτός από το Ελληνικό δωδεκάθεο. Στη συνέχεια μάχεται για την ‘ελεύθερη βούληση των ανθρώπων‘ ένας όρος που δεν υπήρχε στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, ούτε καν στη φιλοσοφία, αλλά προέρχεται επίσης από την Χριστιανική θεολογία.

Αν παραβλέψετε ωστόσο όλα αυτά θα δείτε καλά εφέ και προσεγμένα CGI, τα τέρατα είναι μια χαρά, καλές ερμηνείες από τον Liam Neeson(Δίας), τον Ralph Fiennes (Άδης) και τον Bill Nighy (Ήφαιστος), ενώ ο Toby Kebbell ως Αγήνωρ δίνει μια εύθυμη νότα. Ο Sam Worthington (Περσέας) είναι περισσότερο πειστικός από όσο ήταν στο πρώτο και η Rosamund Pike είναι μια όμορφη Ανδρομέδα.

Η διάρκεια της ταινίας είναι σχετικά μικρή, μόλις 99 λεπτά και αυτό γίνεται αισθητό γιατί δεν προλαβαίνει να αναπτύξει πλήρως την πλοκή, με πολλές σημαντικές σκηνές να τελειώνουν γρήγορα και απότομα. Ειδικά η τελευταία και σημαντική μάχη του Κρόνου με τον Περσέα κρατάει με το ζόρι 2-3 λεπτά και δεν είναι όσο επική θα θέλαμε, ενώ η σκηνή με τον Άδη και τον Δία που μπαίνουν στην μάχη ‘για να το διασκεδάσουν’ θα έπρεπε να είναι πολύ πιο εκτενής για να είναι πραγματικά εντυπωσιακή.

Αν και καλύτερο από το προηγούμενο Clash of the Titans, το Wrath of the Titans δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την μετριότητα κυρίως λόγω της ελλιπούς ανάπτυξης των χαρακτήρων και των τυποποιημένων διαλόγων.

Βαθμολογία: 5.5 στα 10

Η Οργή των Τιτάνων (Wrath of the Titans) – Κριτική